ఆదివాసీలు వారి జీవన విధానం ఏమిటి?

ఆదివాసీల పేర్లు ఈ మధ్య తరచుగా వినిపిస్తున్న మాట, వారు ఎక్కడో అడవుల్లో ఉంటారు.ఎవరికీ ఎలాంటి హాని చేయరు అని,తమ జోలికి వస్తే మాత్రం వదిలి పెట్టరు అంటారు. అసలు ఆదివాసీలు జన జీవనంలో ఎందుకు ఉండరు? వారికి ఉన్న భాష ఏమిటి? వారి సంప్రదాయాలు ఏమిటి? వారి పెళ్ళిళ్ళు ఎలా జరుగుతాయో మనం సమగ్రంగా తెలుసుకుందాం.ఇన్నాళ్ళుగా బయటకు రాని ఆదివాసీల ఊసు ఇప్పుడెందుకు వస్తున్నాయి?వారి వల్ల ఎవరికీ లాభం?ఎందుకు లాభం అనేదే కాకుండా అసలు ఆదివాసీల చరిత్ర ఎలా మొదలైందో,వారిలో పోరాటాలు చేసిన వారు ఎందరు? ఎంతమంది ఆదివాసీలు క్రీడల్లో రాణించారు అనేది మనం తెలుసుకుందాం.అయితే ఇది ఒక్కసారిగా తెలుసుకునేది కాదు, సమగ్ర చరిత్ర తెలుసుకోవాలి అంటే మరో భాగంలో చదవాల్సిందే…

మెదక్,ఆదిలాబాద్,వికారాబాద్,మహబూబ్ నగర్ లాంటి ప్రాంతాలలో వీరు ఎక్కువగా కన్పిస్తారు. వీరిని అదివాసీలే అనకుండా రకరకాల పేర్లతో పిలుస్తారు.

ఆదివాసీలు భారత ఉపఖండంలోని భిన్నమైన గిరిజన సమూహాలను సూచిస్తారు ఈ పదం 1930వ దశకంలో రాజకీయ కార్యకర్తలు ఆదివాసీల మూలాన్ని క్లెయిమ్ చేయడం ద్వారా గిరిజన ప్రజలకు స్వదేశీ గుర్తింపును ఇవ్వడానికి రూపొందించిన సంస్కృత పదం.ఈ పదాన్ని బంగ్లాదేశ్‌కు చెందిన చక్మాస్,నేపాల్‌కు చెందిన భూమిపుతర థరస్ మరియు శ్రీలంకకు చెందిన వేద్ద వంటి జాతి మైనారిటీలకు కూడా ఉపయోగిస్తారు. భారత రాజ్యాంగం ఆదివాసీ అనే పదాన్ని ఉపయోగించలేదు, బదులుగా షెడ్యూల్డ్ తెగలు మరియు జంజాతిలను సూచిస్తుంది.భారత ప్రభుత్వం అధికారికంగా గిరిజనులను స్థానిక ప్రజలుగా గుర్తించలేదు. ఐక్యరాజ్యసమితి (1957)లోని స్థానిక మరియు గిరిజన ప్రజలపై అంతర్జాతీయ లేబర్ ఆర్గనైజేషన్ (ILO) కన్వెన్షన్ 107ను దేశం ఆమోదించింది. మరియు ILO కన్వెన్షన్ 169పై సంతకం చేయడానికి నిరాకరించింది.

ఈ సమూహాలలో ఎక్కువ భాగం భారతదేశంలోని రాజ్యాంగ నిబంధనల ప్రకారం షెడ్యూల్డ్ తెగల వర్గంలో చేర్చబడ్డాయి.

కేరళలోని పానియా కమ్యూనిటీ మహిళలు,భారతదేశంలోని ఉమారియా జిల్లాలో గోండి మహిళలు,మధ్య మరియు తూర్పు భారతదేశంలోని తెగలలో ఒకటైన కురుఖ్ ఒరాన్ కమ్యూనిటీలు.

వారు భారతదేశం మరియు బంగ్లాదేశ్‌లోని గణనీయమైన మైనారిటీ జనాభాను కలిగి ఉన్నారు, ఇది భారతదేశ జనాభాలో 8.6% మరియు బంగ్లాదేశ్‌లో 1.1% , లేదా భారతదేశంలో 104.2 మిలియన్ల మంది ప్రజలు, 2011 జనాభా లెక్కల ప్రకారం మరియు బంగ్లాదేశ్‌లో 2 మిలియన్ల మంది ఉన్నారు. 2010 అంచనా ప్రకారం. తెలంగాణ, ఆంధ్రప్రదేశ్, ఛత్తీస్‌గఢ్, గుజరాత్, జార్ఖండ్, మధ్యప్రదేశ్, మహారాష్ట్ర , ఒడిషా, రాజస్థాన్, పశ్చిమ బెంగాల్, మరియు ఈశాన్య భారతదేశం మరియు అండమాన్ మరియు నికోబార్ లలో ఆదివాసీ సంఘాలు ప్రత్యేకించి ప్రముఖంగా ఉన్నాయి. భారతదేశంలోని దీవులు మరియు బంగ్లాదేశ్‌లోని ఫెని, ఖగ్రాచారి, బందర్బన్, రంగమతి మరియు కాక్స్ బజార్.

భారతదేశంలోని అసలైన నివాసులలో తాము ఉన్నట్లు చెప్పబడుతున్నప్పటికీ, సింధు నాగరికత క్షీణించిన తర్వాత అనేక నేటి ఆదివాసీ సంఘాలు ఏర్పడ్డాయి, పురాతన వేటగాళ్ళు , సింధు లోయ నాగరికత, ఇండో-ఆర్యన్, ఆస్ట్రోయాసియాటిక్ మరియు టిబెటో -సంగ్రహాల నుండి వివిధ స్థాయిల పూర్వీకులను ఆశ్రయించారు.

బర్మన్ భాష మాట్లాడేవారు.భారతదేశంలోని ముండా ప్రజల పూర్వీకులు దాదాపు 4000-3500 సంవత్సరాల క్రితం ఆగ్నేయాసియా నుండి వలస వచ్చారు.

గిరిజన భాషలను ఏడు భాషా సమూహాలుగా వర్గీకరించవచ్చు, అవి అండమానీస్ ఆస్ట్రో-ఏషియాటిక్; ద్రావిడ; ఇండో-ఆర్యన్; నిహాలి; సినో-టిబెటన్; మరియు క్రాడై.

తూర్పు, మధ్య, పశ్చిమ మరియు దక్షిణ భారతదేశంలోని గిరిజనులు రాజకీయంగా ఆదివాసీ అనే పదాన్ని ఉపయోగిస్తారు. అయితే ఈశాన్య భారతదేశంలోని గిరిజనులు ‘గిరిజన’ లేదా ‘షెడ్యూల్డ్ తెగ’ను ఉపయోగిస్తున్నారు మరియు తమకు తాముగా ‘ఆదివాసీ’ అనే పదాన్ని ఉపయోగించరు.

ఆదివాసీ అధ్యయనాలు పురావస్తు శాస్త్రం, మానవ శాస్త్రం, వ్యవసాయ చరిత్ర, పర్యావరణ చరిత్ర, సబాల్టర్న్ అధ్యయనాలు , దేశీయ అధ్యయనాలు, ఆదివాసీల అధ్యయనాలు మరియు అభివృద్ధి ఆర్థిక శాస్త్రంపై ఆధారపడిన కొత్త పాండిత్య రంగం. ఇది భారతీయ సందర్భానికి ప్రత్యేకమైన చర్చలను జోడిస్తుంది.

నిర్వచనం మరియు శబ్దవ్యుత్పత్తి శాస్త్రం

ఆదివాసీ అనేది భారత ఉపఖండంలోని గిరిజనులకు సమిష్టి పదం, వీరు ద్రావిడులు మరియు ఇండో-ఆర్యన్‌లకు ముందు భారతదేశంలోని స్థానిక ప్రజలుగా పేర్కొనబడ్డారు. ఇది “భారత ఉపఖండంలోని అసలైన నివాసులుగా పరిగణించబడే వివిధ జాతుల సమూహాలను” సూచిస్తుంది. అయితే, గిరిజన మరియు ఆదివాసీ అనే పదాలకు వేర్వేరు అర్థాలు ఉన్నాయి. గిరిజనులు అంటే సామాజిక విభాగం అయితే ఆదివాసీ అంటే ప్రాచీన నివాసులు. భారతదేశం గిరిజనులను స్థానిక ప్రజలుగా గుర్తించదు.

వాస్తవానికి ఆదివాసీ అనే పదం, ఇండో-యూరోపియన్ మరియు ద్రావిడ భాష మాట్లాడే ప్రజలు స్థానికులు కాదని ఆరోపిస్తూ గిరిజనులకు భిన్నమైన స్థానిక గుర్తింపును ఇవ్వడానికి 1930లలో గిరిజన రాజకీయ కార్యకర్తలు ప్రత్యేకంగా రూపొందించిన ఆధునిక సంస్కృత పదం.ఈ పదాన్ని 1930లలో అటవీ నివాసులను సూచించడానికి థక్కర్ బాపా ఉపయోగించారు. ఈ పదం 1936లో ఉపయోగించబడింది మరియు పాస్కల్ రూపొందించిన ఆంగ్ల నిఘంటువులో చేర్చబడింది.ఈ పదాన్ని 2011లో భారత సుప్రీంకోర్టు న్యాయమూర్తి మార్కండేయ కట్జూ గుర్తించారు.హిందీ మరియు బెంగాలీలో, ఆదివాసీ అంటే “అసలు నివాసులు,” ఆది ‘ప్రారంభం, మూలం’ నుండి ; మరియు వాసిన్ ‘నివసించువాడు’ ( వాస్ ‘నివసించుట’ నుండి), ఆ విధంగా అక్షరార్థంగా ‘ప్రారంభ నివాసి’ అని అర్థం. భారతదేశంలోని గిరిజనులు మరియు వివిధ రాజకీయ పార్టీలు ఆదివాసీ అనే పదాన్ని ఉపయోగించడాన్ని కొనసాగిస్తున్నారు, ఎందుకంటే ఈ పదం భారతదేశంలోని గిరిజన ప్రజలను ఏకం చేస్తుందని వారు విశ్వసిస్తున్నారు

అటవిక , వనవాసి (“అటవీ నివాసులు”), లేదా గిరిజన్ (” పర్వత ప్రజలు “) వంటి పదాలు భారతదేశంలోని తెగలకు కూడా ఉపయోగించబడుతున్నప్పటికీ, ఆదివాసీ అనేది ఒక నిర్దిష్ట ప్రాంతంలోని అసలు మరియు స్వయంకృత నివాసులు అనే నిర్దిష్ట అర్థాన్ని కలిగి ఉంటుందిమరియు ఆ గిరిజన సమూహాల స్వీయ-పేరు.

పార్ట్2

భారత రాజ్యాంగం ఆదివాసీ అనే పదాన్ని ఉపయోగించలేదు మరియు అధికారిక పత్రాలలో ఆ పదాన్ని ఉపయోగించకూడదని ప్రభుత్వ అధికారులను ఆదేశించింది. రాజ్యాంగంలో గిరిజనులను షెడ్యూల్డ్ తెగలు మరియు జంజాతి అని పిలుస్తారు .

భారత రాజ్యాంగం ఈ జాతి సమూహాలను “సామాజిక మరియు ఆర్థిక అభివృద్ధికి లక్ష్యంగా పెట్టుకుంది. ఆ సమయం నుండి భారతదేశం యొక్క తెగను అధికారికంగా షెడ్యూల్డ్ తెగలు అని పిలుస్తారు ఆర్టికల్ 366 షెడ్యూల్డ్ తెగలను “ఈ రాజ్యాంగం యొక్క ప్రయోజనాల కోసం ఆర్టికల్ 342 ప్రకారం షెడ్యూల్డ్ తెగలుగా పరిగణించబడే అటువంటి తెగలు లేదా గిరిజన సంఘాలు లేదా తెగలు లేదా గిరిజన సంఘాలలోని భాగాలు లేదా సమూహాలు” అని నిర్వచించారు.

ఆదివాసీ అనే పదాన్ని బంగ్లాదేశ్‌లోని జాతి మైనారిటీలు , శ్రీలంకలోని వేద్దా ప్రజలు మరియు నేపాల్‌లోని స్థానిక థారు ప్రజలకు కూడా ఉపయోగిస్తారు.మరొక నేపాలీ పదం ఆదివాసీ జంజాతి ( నేపాలీ :आदिवासी जनजाति; ఆదివాసి జనజాతి ), అయితే రాజకీయ సందర్భం షా మరియు రాణా రాజవంశాల క్రింద చారిత్రాత్మకంగా విభిన్నంగా ఉంది.

భారతదేశంలో, ఈ పదం యొక్క వినియోగానికి వ్యతిరేకత భిన్నంగా ఉంటుంది. “అసలు నివాసి” వివాదం వారికి భూమి లేదని మరియు అందువల్ల భూ సంస్కరణలు కోరుతున్నారనే వాస్తవం ఆధారంగా ఉందని విమర్శకులు వాదించారు.

ఆదివాసీలు తాము “ఉన్నత సమూహం”చే అణచివేయబడ్డారని మరియు వారికి ప్రతిఫలం అవసరమని మరియు డిమాండ్ చేస్తారని, ప్రత్యేకంగా భూసంస్కరణలు వాదించారు.

ఆదివాసీ సమస్యలు భూసంస్కరణలకు సంబంధించినవి కావు కానీ వలసరాజ్యాల కాలంలో పరాయీకరించబడిన అడవులపై చారిత్రక హక్కులకు సంబంధించినవి. 2006లో, ఆదివాసీలకు జరిగిన “చారిత్రక అన్యాయాన్ని రద్దు చేయడానికి” భారతదేశం చివరకు చట్టం చేసింది.

ఈశాన్య భారతదేశంలోని గిరిజనులు తమ కోసం ఆదివాసీ అనే పదాన్ని ఉపయోగించరు మరియు తెగ అనే పదాన్ని ఉపయోగించరు. అస్సాంలో , ఆదివాసీ అనే పదం వలసరాజ్యాల కాలంలో మధ్య భారతదేశం నుండి దిగుమతి చేసుకున్న తేయాకు తెగలకు మాత్రమే వర్తిస్తుంది.

జనాభా గణాంకాలు

2011 జనాభా లెక్కల ప్రకారం భారతదేశంలోని షెడ్యూల్డ్ తెగల శాతం.2011 జనాభా లెక్కల ప్రకారం భారతదేశంలోని రాష్ట్రాలు మరియు కేంద్రపాలిత ప్రాంతాల వారీగా షెడ్యూల్డ్ తెగల పంపిణీ మ్యాప్. మిజోరం మరియు లక్షద్వీప్‌లలో అత్యధిక శాతం ST (≈95%), పంజాబ్ మరియు హర్యానా 0% కలిగి ఉన్నాయి.

భారతదేశంలోని షెడ్యూల్డ్ తెగల యొక్క గణనీయమైన జాబితా భారత రాజ్యాంగం ప్రకారం గిరిజనులుగా గుర్తించబడింది . గిరిజన ప్రజలు భారతదేశ జనాభాలో 8.6% మరియు బంగ్లాదేశ్‌లో 1.1% ,

వాయువ్య హిమాలయాల వెంబడి ఉన్న బెల్ట్‌లో ఒక ఏకాగ్రత ఉంది: జమ్మూ మరియు కాశ్మీర్‌ను కలిగి ఉంది , ఇక్కడ అనేక పాక్షిక-సంచార సమూహాలు కనిపిస్తాయి, లడఖ్ మరియు ఉత్తర హిమాచల్ ప్రదేశ్ మరియు ఉత్తరాఖండ్ వరకు , ఇక్కడ టిబెటో-బర్మన్ సమూహాలు కనిపిస్తాయి.

ఈశాన్య రాష్ట్రాలైన అరుణాచల్ ప్రదేశ్ , మేఘాలయ , మిజోరాం మరియు నాగాలాండ్‌లలో 90% కంటే ఎక్కువ మంది గిరిజనులు ఉన్నారు. అయినప్పటికీ, మిగిలిన ఈశాన్య రాష్ట్రాలైన అస్సాం , మణిపూర్ , సిక్కిం మరియు త్రిపురలలో , గిరిజన ప్రజలు జనాభాలో 20 మరియు 30% మధ్య ఉన్నారు.

గిరిజనుల యొక్క అత్యధిక జనాభా తూర్పు గుజరాత్ మరియు రాజస్థాన్ నుండి పశ్చిమాన పశ్చిమ బెంగాల్ వరకు విస్తరించి ఉన్న బెల్ట్‌లో నివసిస్తున్నారు, ఈ ప్రాంతాన్ని గిరిజన బెల్ట్ అని పిలుస్తారు . ఈ తెగలు దాదాపు మూడు ప్రాంతాలకు అనుగుణంగా ఉంటాయి. పశ్చిమ ప్రాంతం, తూర్పు గుజరాత్, ఆగ్నేయ రాజస్థాన్, వాయువ్య మహారాష్ట్ర మరియు పశ్చిమ మధ్యప్రదేశ్‌లో భిల్లుల వంటి ఇండో-ఆర్యన్ మాట్లాడే తెగల ఆధిపత్యం ఉంది . మధ్య ప్రాంతం, తూర్పు మహారాష్ట్ర మరియు మధ్యప్రదేశ్, పశ్చిమ మరియు దక్షిణ ఛత్తీస్‌గఢ్, ఉత్తర మరియు తూర్పు తెలంగాణ, ఉత్తర ఆంధ్రప్రదేశ్ మరియు పశ్చిమ ఒడిశాలో గోండులు మరియు ఖోండ్‌లు వంటి ద్రావిడ తెగల ఆధిపత్యం ఉంది . జార్ఖండ్‌లోని ఛోటా నాగ్‌పూర్ పీఠభూమి మరియు ఛత్తీస్‌గఢ్, ఒడిశా మరియు పశ్చిమ బెంగాల్‌లోని ప్రక్కనే ఉన్న ప్రాంతాలపై కేంద్రీకృతమై ఉన్న తూర్పు బెల్ట్ , భూమిజ్ , హోస్ మరియు సంతాల్ వంటి ముండా తెగల ఆధిపత్యంలో ఉంది . మొత్తం గిరిజన జనాభాలో దాదాపు 75% మంది ఈ బెల్ట్‌లో నివసిస్తున్నారు, అయితే అక్కడి గిరిజన జనాభా ప్రాంతం మొత్తం జనాభాలో కేవలం 10% మాత్రమే.

మరింత దక్షిణంగా, కర్ణాటకలోని బళ్లారి సమీపంలోని ప్రాంతంలో గిరిజనులు ఎక్కువగా ఉన్నారు, ఎక్కువగా బోయలు / వాల్మీకులు . దక్షిణ భారతదేశంలోని మిగిలిన ప్రాంతాలలో చిన్న పాకెట్లు కనిపిస్తాయి. ఈ పాకెట్లలో చాలా పెద్దవి తమిళనాడులోని నీలగిరి జిల్లా , కేరళలోని వాయనాడ్ జిల్లా మరియు దక్షిణ కర్ణాటకలోని చామరాజనగర్ మరియు మైసూర్ జిల్లాల సమీపంలోని కొండ శ్రేణులను కలిగి ఉన్న ప్రాంతంలో కనుగొనబడ్డాయి . మరింత దక్షిణాన, పశ్చిమ మరియు తూర్పు కనుమలలో గిరిజన స్థావరం యొక్క చిన్న పాకెట్స్ మాత్రమే మిగిలి ఉన్నాయి.

జార్ఖండ్‌లో షెడ్యూల్డ్ తెగల జనాభా రాష్ట్రంలో 26.2% .జార్ఖండ్‌లోని ఆదివాసీలు ప్రధానంగా సర్నాయిజంను అనుసరిస్తారు , ఇది యానిమిస్టిక్ మతం.ఛత్తీస్‌గఢ్‌లో 80 లక్షలకు పైగా షెడ్యూల్డ్ తెగ జనాభా కూడా ఉంది.అస్సాంలో 60 లక్షల మంది ఆదివాసీలు ప్రధానంగా తేయాకు కార్మికులుగా ఉన్నారు.భారతదేశంలోని ఆదివాసీలు ప్రధానంగా యానిమిజం , హిందూమతం మరియు క్రైస్తవ మతాన్ని అనుసరిస్తారు.

బంగ్లాదేశ్ విషయానికొస్తే , చాలా ఆదివాసీ సమూహాలు మయన్మార్‌తో సరిహద్దు వెంబడి ఉన్న చిట్టగాంగ్ హిల్ ట్రాక్స్‌లో, సిల్హెట్‌లో మరియు బంగ్లాదేశ్ యొక్క వాయువ్య ప్రాంతంలో కనిపిస్తాయి. సిల్హెట్ మరియు నార్త్ వెస్ట్‌లో మీరు సౌరియా పహారియా, కురుఖ్, సంతాల్, ముండా మరియు మరిన్ని సమూహాలను మరియు ప్నార్, గారో, మైతేయి, బిష్ణుప్రియ మణిపురి మరియు మరిన్ని సమూహాలనుచూడవచ్చు. చిట్టగాంగ్ హిల్ ట్రాక్ట్‌లలో మీరు మర్మా, చక్మా, బామ్, త్రిపురి, మిజో, మ్రు, రఖైన్ మరియు మరిన్ని టిబెటో -బర్మన్ సమూహాలను ఉన్నాయి. బంగ్లాదేశ్‌లో చాలా మంది ఆదివాసీలు బౌద్ధమతం యొక్క థెరవాడ పాఠశాలను అనుసరించే బౌద్ధులు, యానిమిజం మరియు క్రైస్తవ మతాలు కూడా అనుసరించబడుతున్నాయి వాస్తవానికి బౌద్ధమతం ఆదివాసీలను ఎంతగానో ప్రభావితం చేసింది, ఇది ఇతర ఆదివాసీల స్థానిక ఆనిమిస్టిక్ నమ్మకాలను ప్రభావితం చేసింది.

చరిత్ర

భారతదేశంలోని అసలైన నివాసులుగా చెప్పబడుతున్నప్పటికీ, సింధు నాగరికత క్షీణించిన తర్వాత అనేక నేటి ఆదివాసీ సంఘాలు ఏర్పడ్డాయి. పురాతన వేటగాళ్ళు ,సింధు లోయ నాగరికత, ఇండో-ఆర్యన్, ఆస్ట్రోయాసియాటిక్ మరియు టిబెటో-బర్మన్ నుండి వివిధ స్థాయిల పూర్వీకులను కలిగి ఉన్నాయి.భాష మాట్లాడేవారు.అండమాన్ దీవుల్లోని గిరిజన ప్రజలు మాత్రమే 25000 సంవత్సరాలకు పైగా ఒంటరిగా ఉన్నారు.

జరావా నేపథ్య మ్యూజియం, సాధారణ దుస్తుల శైలులను చూపుతుంది.దక్షిణాసియాలోని అండమాన్ దీవుల్లోని స్థానిక తెగలలో జరావా తెగ ఒకటి

ప్రాచీన & మధ్యయుగ కాలం

భాషావేత్తల ప్రకారం, భారతదేశంలోని గిరిజనులు విభిన్న జీవనశైలితో వర్గీకరించబడ్డారు. మరియు కుల వ్యవస్థకు వెలుపల ఉన్నారు.అనాగరికంగా మరియు ఆదిమంగా పరిగణించబడుతున్నప్పటికీ, ఆదివాసీలు సాధారణంగా దళితుల వలె కాకుండా చుట్టుపక్కల జనాభా (సాధారణంగా ద్రావిడ లేదా ఇండో-ఆర్యన్ ) ద్వారా అంతర్గతంగా అపవిత్రులుగా పరిగణించబడరు. ఆ విధంగా, రామాయణాన్ని రచించిన వాల్మీకి ఆదివాసీ మూలాలు, రాజ్‌పుత్ మరియు భిల్ మిశ్రమ వివాహాల నుండి వచ్చిన గరాసియా మరియు భిలాలా వంటి ఆదివాసీ తెగల మూలాలు కూడా గుర్తించబడ్డాయి.

దళితులను లొంగదీసుకోవడం కాకుండా, ఆదివాసీలు తరచుగా స్వయంప్రతిపత్తిని అనుభవించారు. మరియు ప్రాంతాలపై ఆధారపడి, మిశ్రమ వేటగాళ్ళు మరియు వ్యవసాయ, ఆర్థిక వ్యవస్థలను అభివృద్ధి చేశారు, వారి భూములను తెగ యొక్క ఉమ్మడి వారసత్వంగా నియంత్రించారు. కొన్ని ప్రాంతాలలో, ఆదివాసీ ఆమోదం మరియు మద్దతును పొందడం స్థానిక పాలకులచే కీలకంగా మారింది.

మరియు పెద్ద ఆదివాసీ సమూహాలు మధ్య భారతదేశంలో తమ స్వంత రాజ్యాలను నిలబెట్టుకోగలిగాయి.గర్హా -మండ్లా మరియు చందాకు చెందిన భిల్ , మీనాలు మరియు గోండ్ రాజులు ఈ ప్రాంతంలో పాలించిన ఆదివాసీ కులీనుల మరియు “వారి గోండు ప్రజల వంశపారంపర్య నాయకులు మాత్రమే కాదు, కాని వర్గాలపై కూడా ఆధిపత్యం చెలాయించారు.వారిని తమ భూస్వామ్య ప్రభువులుగా గుర్తించిన గిరిజనులు తమిళనాడులోని నీలగిరి కొండలకు చెందిన ఇతరుల పురుషులను తమ అధినంలోకి తెచ్చుకున్నారు.

ఆదివాసీలు మరియు భారతీయ సమాజంలోని ఇతర సమాజాల మధ్య సంబంధాల చరిత్రాత్మకం అస్పష్టంగా ఉంది. బ్రహ్మపుత్ర లోయలోని అహోం రాజులు మరియు కొండ నాగుల మధ్య పొత్తుల ప్రస్తావనలు ఉన్నాయి.

ఆదివాసీ భూమిపై సామూహిక యాజమాన్యం ఆదివాసీలు 16వ శతాబ్దం ప్రారంభంలో మొఘలుల రాకతో తీవ్రంగా భంగం చెందింది.మొఘల్ అధికారానికి వ్యతిరేకంగా జరిగిన తిరుగుబాట్లలో 1632 నాటి భిల్ తిరుగుబాటు మరియు 1643 నాటి భిల్-గోండ్ తిరుగుబాటు ఉన్నాయి.

ఇవి రెండూ మొఘల్ సైనికులచే శాంతింపజేయబడ్డాయి. కచ్వాహా రాజ్‌పుత్‌లు మరియు మొఘల్‌లు వారి భూభాగంలోకి రావడంతో, మీనాలు క్రమంగా పక్కకు నెట్టివేయబడ్డారు మరియు అడవులలోకి లోతుగా నెట్టబడ్డారు. ఫలితంగా చారిత్రక సాహిత్యం మీనా తెగను పూర్తిగా దాటేసింది. మొఘలులు మరియు భర్మల్‌ల సంయుక్త సైన్యం గిరిజన రాజు బడా మీనాపై దాడి చేసి 52 కోట్లు మరియు 56 గేట్లను ధ్వంసం చేసి చంపింది. బడా సంపద మొఘలులు మరియు భర్మల్ మధ్య పంచబడింది.

బ్రిటిష్ కాలం (c. 1857 – 1947)

బ్రిటీష్ పాలన కాలంలో, వలస పాలన ఆదివాసీ గిరిజన వ్యవస్థను ఆక్రమించింది, ఇది గిరిజనులలో బ్రిటిష్ వారిపై విస్తృతమైన ఆగ్రహానికి దారితీసింది.గిరిజనులు తరచూ తిరుగుబాట్లకు మద్దతు ఇస్తూ లేదా తిరుగుబాటుకు పాల్పడ్డారు,

అయితే వారి రాజా బ్రిటీష్ పరిపాలనా ఆవిష్కరణలను ప్రతికూలంగా చూసేవారు. 18వ శతాబ్దంలో ప్రారంభించి, బ్రిటీష్ వారు భారతదేశంలో ఫ్యూడలిజం యొక్క ఏకీకరణకు జోడించారు, మొదట జాగీర్దారీ వ్యవస్థ క్రింద మరియు తరువాత జమీందారీ వ్యవస్థ కింద బెంగాల్ మరియు బీహార్‌లలో బ్రిటిష్ వారు విధించిన శాశ్వత సెటిల్‌మెంట్‌తో ప్రారంభించి,ఇది తరువాత భారతదేశం అంతటా ఫ్యూడలిజం యొక్క లోతుగా మారడానికి నమూనాగా మారింది,

దేశంలోని పాత సామాజిక మరియు ఆర్థిక వ్యవస్థ సమూలంగా మారడం ప్రారంభించింది.భూమి, ఆదివాసీలకు చెందిన అటవీ ప్రాంతాలు మరియు ఆదివాసీయేతర రైతులకు చెందిన స్థిరపడిన వ్యవసాయ భూములు, బ్రిటీష్ నియమించిన జమీందార్ల (భూస్వాములు) త్వరితగతిన చట్టపరమైన ఆస్తిగా మార్చబడ్డాయి. వారు గరిష్ట ఆర్థిక ప్రయోజనాన్ని పొందేందుకు తరలించబడ్డారు.

వారికి కొత్తగా కనుగొన్న ఆస్తి మరియు విషయాల నుండి ఆదివాసీ భూములు కొన్నిసార్లు స్థానికేతర వలసదారుల ప్రవాహాన్ని ఎదుర్కొన్నాయి. తరచుగా సుదూర ప్రాంతాల నుండి (ముస్లింలు మరియు సిక్కులు కోల్ భూభాగానికి తీసుకుని వచ్చి భూమిని లాక్కున్నారు.

స్థానిక భూమి, అటవీ మరియు కార్మికులను బాగా దోపిడీ చేసేందుకు జమీందార్లు ఆక్రమించారు.వారు సాంప్రదాయకంగా ఆధారపడిన అడవులు మరియు వనరులను కోల్పోయారు. మరియు కొన్నిసార్లు పన్నులు చెల్లించమని బలవంతం చేయబడ్డారు, చాలా మంది ఆదివాసీలు వడ్డీ వ్యాపారుల నుండి వడ్డీ రేటుకు బలవంతంగా రుణాలు తీసుకోవలసి వచ్చింది,తరచుగా జమీందార్లు వారు చెల్లించలేనప్పుడు, అది వారిని జమీందార్ల కోసం బంధిత కార్మికులుగా మార్చవలసి వచ్చింది.తరచుగా, వారి రుణం యొక్క అసలైన మొత్తాన్ని చెల్లించకుండా,వారు చక్రవడ్డీని కూడా మార్పు చేయలేకపోయారు.

ఎవరైతే రుణం తీసుకున్న వారు ఉన్నారో ఆ రుణగ్రహీత మరణించిన తర్వాత జమీందార్ వద్ద పని చేస్తున్న వారి పిల్లలకు ఇది అవకాశంగా మారింది.అండమానీస్ ఆదివాసీల విషయంలో, ద్వీపాలలో బ్రిటీష్ వలసరాజ్యాల ఉనికిని స్థాపించడంతో వారి రక్షణాత్మక ఐసోలేషన్ మారింది. యురేషియా ప్రధాన భూభాగంలోని సాధారణ అంటు వ్యాధులకు వ్యతిరేకంగా రోగనిరోధక శక్తి లేకపోవడంతో, దక్షిణ అండమాన్ ద్వీపంలోని ఆగ్నేయ ప్రాంతాల్లోని పెద్ద జరావా ఆవాసాలు 1789లో ద్వీపంలో వలసరాజ్యాల ఉనికిని స్థాపించిన నాలుగు సంవత్సరాలలో వ్యాధి కారణంగా భారీ జనాభా మరణించడం జరిగింది.

తిరుగు బాటు

జమీందార్లు భూమిని స్వాధీనపరచుకోవడం లేదా వలసవాద ప్రభుత్వం జోక్యం చేసుకోవడం వల్ల పద్దెనిమిదవ శతాబ్దపు చివరిలో మరియు పంతొమ్మిదవ శతాబ్దం ప్రారంభంలో 1767-1833 నాటి భూమిజ్ తిరుగుబాటు మరియు 1855-56లో సంతాల్ హల్ (లేదా సంతాల్ తిరుగుబాటు ) వంటి అనేక ఆదివాసీ తిరుగుబాట్లు జరిగాయి .వీటిని పాలించే బ్రిటీష్ అధికారం (1858కి ముందు ఈస్టిండియా కంపెనీ , మరియు 1858 తర్వాత బ్రిటిష్ ప్రభుత్వం) అణచివేసినప్పటికీ, ఆదివాసీ ఉన్నత వర్గాలకు (ఉదా. ముండా తెగల నాయకులైన మంకీలకు ) అధికారాల పాక్షిక పునరుద్ధరణ మరియు కొంత సౌమ్యత పంతొమ్మిదవ శతాబ్దం చివరి నుండి కొనసాగిన మరియు విస్తృతమైన నిర్మూలన ఉన్నప్పటికీ, పన్నుల స్థాయిలలో ఈ ప్రాంతంలో సాపేక్ష ప్రశాంతత ఏర్పడింది. ఆర్థిక లేమి, కొన్ని సందర్భాల్లో, భారతదేశంలో అంతర్గత ఆదివాసీ వలసలను ప్రేరేపించింది, ఇది అస్సాంలో ఉద్భవిస్తున్న తేయాకు తోటల కోసం శ్రమతో సహా మరో శతాబ్దం పాటు కొనసాగింది.

భారత స్వాతంత్ర్య ఉద్యమంలో పాల్గొనడం

బ్రిటిష్ సామ్రాజ్యం కాలంలో గిరిజన సంస్కరణలు మరియు తిరుగుబాటు ఉద్యమాలు ఉన్నాయి, వాటిలో కొన్ని భారత స్వాతంత్ర్య ఉద్యమంలో కూడా పాల్గొన్నాయి లేదా మిషన్ పోస్టులపై దాడి చేశాయి.భారత స్వాతంత్ర్య ఉద్యమంలో బిర్సా ముండా, ధరీంధర్ భ్యువాన్, లక్ష్మణ్ నాయక్, జంత్యా భిల్, బంగారు దేవి మరియు రెహ్మా వాసవే, మాంగ్రీ ఓరాన్ వంటి అనేక మంది ఆదివాసీలు పాల్గొన్నారు.

బ్రిటిష్ పాలన కాలంలో, భారతదేశం అనేక వెనుకబడిన కులాల తిరుగుబాట్లను చూసింది, ప్రధానంగా బ్రిటిష్ పాలనకు వ్యతిరేకంగా తిరుగుబాటు చేసిన గిరిజన ప్రజలు.

హల్బా తిరుగుబాటు (1774–79)

చక్మా తిరుగుబాటు (1776–1787)

బెంగాల్‌లో చువార్ తిరుగుబాటు ( 1795–1809)

భూపాలపట్నం పోరాటం (1795)

ఒడిషాలో ఖుర్దా తిరుగుబాటు (1817)

భిల్ తిరుగుబాటు (1822–1857)

హో-ముండా తిరుగుబాటు(1816–1837)

పర్‌కోట్ తిరుగుబాటు (1825)

కోల్ తిరుగుబాటు (1831–32)

భూమిజ్ తిరుగుబాటు (1832–33)

ఖోండ్ తిరుగుబాటు (1836)

తారాపూర్ తిరుగుబాటు (1842–54)

మరియా తిరుగుబాటు (1842–63)

సంతాల్ తిరుగుబాటు (1856–57)

భిల్ తిరుగుబాటు, బన్స్వారాలో తాత్యా తోపే ప్రారంభించాడు (1858)

కోలి తిరుగుబాటు (1859)1860ల గ్రేట్ కుకీ దండయాత్ర,గోండు తిరుగుబాటు, ఆదిలాబాద్‌లో రామ్‌జీ గోండ్‌చే ప్రారంభించబడింది (1860) ,మురియా తిరుగుబాటు (1876)

రాణి తిరుగుబాటు (1878–82)

భూమ్‌కల్ (1910)

మణిపూర్‌లో కుకీ తిరుగుబాటు (1917–1919).

1879 నాటి రంప తిరుగుబాటు, విశాఖపట్నం (ప్రస్తుతం విశాఖపట్నం జిల్లా)

రంప తిరుగుబాటు (1922–1924) , విశాఖపట్నం జిల్లా

ముండా తిరుగుబాటు (1899 – 1900) 1940లలో తెలంగాణలో నిజాంకు వ్యతిరేకంగా థాను నాయక్ సాయుధ పోరాటం జరిగింది.

ప్రధాన ఆదివాసీ సమూహాలు

భారతదేశంలో 700 కంటే ఎక్కువ గిరిజన సమూహాలు ఉన్నాయి.భారతదేశంలోని షెడ్యూల్డ్ తెగల జాబితా.

అసురులు,బైగాస్,భిల్లు,భూమిజ్లు,బిర్హోర్స్, బోడోలు,చక్మాస్,మర్మస్, గారోస్ గోండులు,హోస్,ఇరులాస్,ఖరియాస్.ఖాసీలు,కోటలు,కుడ్మి,మీనాస్,ముండాస్ ఓరాన్లు,సంతలు,థరస్,తోడాస్ ఇవి ఆదివాసీల తెగలు.

గిరిజన భాషలు

గిరిజన భాషలను ఐదు భాషా సమూహాలుగా వర్గీకరించవచ్చు, అవి అండమానీస్ ఆస్ట్రో-ఏషియాటిక్; ద్రావిడ; ఇండో-ఆర్యన్; మరియు సైనో-టిబెటన్.

గిరిజన భాషలు

అరకనీస్ భాష,బంజరీ భాష,బామ్ భాష,భిల్ భాష,బోటియా భాష,భూమిజ్ భాష బోడో భాష,బోండా భాష,చక్మా భాష,చెంచు భాష,ధోడియా భాష,గామిట్ భాష.గోండి భాష,గుజారీ భాష,హల్బీ భాష,హో భాష,ఇరుల భాష,జాన్సారి భాష కర్బీ భాష,ఖాసీ భాష,కోచ్ భాష,కోడా భాష,కోక్బోరోక్ భాష,కోరా భాష

కుడ్మాలి భాష,కుయ్ భాష,కుకీ భాష,కురుఖ్ భాష,మావ్చి భాష,మిజో భాషముండారి భాష,పంఖు భాష,పానియా భాష,పనార్ భాష.రత్వ భాషసాక్ భాష,సంతాలి భాష,షో భాష,తరు భాష,వర్లీ భాష,వాసవి భాష

ఆదివాసీ సాహిత్యం

ఆదివాసీ సాహిత్యం అనేది భారత ఉపఖండంలోని గిరిజనులు రూపొందించిన సాహిత్యం. ఇది 100 కంటే ఎక్కువ భాషలలో కంపోజ్ చేయబడింది. గిరిజన సాహిత్య సంప్రదాయంలో మౌఖిక సాహిత్యం మరియు గిరిజన భాషలు మరియు గిరిజనేతర భాషలలో లిఖిత సాహిత్యం ఉన్నాయి. ఆదివాసీ సాహిత్యంలోని ప్రాథమిక లక్షణం అందులో గిరిజన తత్వశాస్త్రం ఉండటం. ప్రముఖ గిరిజన రచయితలలో నిర్మలా పుతుల్, వహ్రు సోనావానే, టెంసులా అవో, మమంగ్ దై, నారాయణ్, రోజ్ కెర్కెట్టా, రామ్ దయాల్ ముండా, వందన తేటే, అనుజ్ లుగున్ మొదలైనవారు ఉన్నారు.

మతం

భారతదేశంలోని గిరిజన మతాలు

ఆదివాసీల మతపరమైన ఆచారాలు ఎక్కువగా హిందూమతంలోని వివిధ ఛాయలను పోలి ఉంటాయి. 1871 నుండి 1941 వరకు భారతదేశ జనాభా గణనలో, గిరిజనులు ఇతర మతాల నుండి వివిధ మతాలలో లెక్కించబడ్డారు, 1891 (అటవీ తెగ), 1901 (అనిమిస్ట్), 1911 (గిరిజన ఆనిమిస్ట్), 1921 (కొండ మరియు అటవీ తెగ), 1931 (ఆదిమ తెగ. ), 1941 (తెగలు), అయితే, 1951 జనాభా లెక్కల నుండి, గిరిజన జనాభా విడిగా నమోదు చేయబడింది.

బ్రిటిష్ కాలంలో మరియు స్వాతంత్ర్యం తర్వాత చాలా మంది ఆదివాసీలు క్రైస్తవ మతంలోకి మార్చబడ్డారు. గత రెండు దశాబ్దాలుగా ఒడిశా, మధ్యప్రదేశ్, జార్ఖండ్‌ల నుండి వచ్చిన ఆదివాసీలు మిషనరీల సంఖ్య పెరగడం వల్ల ప్రొటెస్టంట్ గ్రూపులుగా మారారు.

ఇరులా పురుషుడు మరియు స్త్రీ

ఆదివాసీ విశ్వాసాలు తెగల వారీగా మారుతూ ఉంటాయి మరియు సాధారణంగా చారిత్రక వైదిక మతం నుండి భిన్నంగా ఉంటాయి , దాని మోనిస్టిక్ అండర్‌పిన్నింగ్‌లతో, ఇండో-యూరోపియన్ దేవతలు (ఇవి తరచుగా పురాతన ఇరానియన్, గ్రీక్ మరియు రోమన్ దేవతలతో కలిసి ఉంటాయి, ఉదా మిత్ర / మిత్ర / మిత్రలు ), విగ్రహం లేకపోవడం పూజ మరియు పునర్జన్మ భావన లేకపోవడం.

అనిమిజం

యానిమిజం ( లాటిన్ యానిమస్ నుండి , -i ” ఆత్మ , జీవితం “) అనేది మానవేతర సంస్థలు (జంతువులు, మొక్కలు మరియు నిర్జీవ వస్తువులు లేదా దృగ్విషయాలు) ఆధ్యాత్మిక సారాన్ని కలిగి ఉంటాయని ప్రపంచ దృష్టికోణం . ఎన్‌సైక్లోపీడియా ఆఫ్ రిలిజియన్ అండ్ సొసైటీ అంచనా ప్రకారం భారతదేశ జనాభాలో 1–5% మంది సజీవవాదులు.భారతదేశపు స్థానికులు హిందూ పూర్వ-అనిమిస్ట్-ఆధారిత మతాలకు సభ్యత్వాన్ని కలిగి ఉన్నారని భారతదేశ ప్రభుత్వం గుర్తించింది.

మతం యొక్క ఆంత్రోపాలజీలో యానిమిజం అనేది కొన్ని స్థానిక గిరిజన ప్రజల విశ్వాస వ్యవస్థకు ఒక పదంగా ఉపయోగించబడింది.ముఖ్యంగా వ్యవస్థీకృత మతం అభివృద్ధికి ముందు. ప్రతి సంస్కృతికి దాని స్వంత విభిన్న పురాణాలు మరియు ఆచారాలు ఉన్నప్పటికీ, “ఆనిమిజం” అనేది స్థానిక ప్రజల “ఆధ్యాత్మిక” లేదా “అతీంద్రియ” దృక్కోణాల యొక్క అత్యంత సాధారణ, పునాది థ్రెడ్‌ను వివరిస్తుంది.

యానిమిస్టిక్ దృక్పథం చాలా ప్రాథమికమైనది, లౌకికమైనది, రోజువారీ మరియు స్వీకరించదగినది, చాలా మంది యానిమిస్టిక్ స్థానిక ప్రజలు వారి భాషలలో “అనిమిజం” (లేదా “మతం” కూడా) అనే పదాన్ని కూడా కలిగి ఉండరు.ఈ పదం ప్రజలచే నియమించబడినది కాకుండా మానవ శాస్త్ర నిర్మాణం .

డోనీ-పోలో

డోనీ-పోలో అనేది ఈశాన్య భారతదేశంలోని అరుణాచల్ ప్రదేశ్ నుండి తాని యొక్క యానిమిస్టిక్ మరియు షమానిక్ రకానికి చెందిన స్థానిక మతాలకు ఇవ్వబడిన హోదా. “డోని-పోలో” అనే పేరుకు “సూర్యుడు-చంద్రుడు” అని అర్థం.

సర్నాయిజం

సర్నాయిజం లేదా సర్నా (స్థానిక భాషలు: సర్నా ధోరోమ్ , “పవిత్ర అడవుల మతం” అని అర్థం) మధ్య-తూర్పు భారతదేశంలోని ముండా వంటి రాష్ట్రాల ఆదివాసీ జనాభా యొక్క స్థానిక మతాలను నిర్వచిస్తుంది.

హో, సంతాలి, ఖురుక్ మరియు ఇతరులు. ముండా, హో, సంతాల్ మరియు ఒరాన్ తెగలు సర్నా మతాన్ని అనుసరించారు.ఇక్కడ సర్నా అంటే పవిత్రమైన తోట అని అర్థం. వారి మతం తరం నుండి తరానికి మౌఖిక సంప్రదాయాలపై ఆధారపడి ఉంటుంది. ఇది గ్రామ దేవత, సూర్యుడు మరియు చంద్రులను ఆరాధించడం.

ఇతర గిరిజన యానిమిస్ట్

దక్షిణ భారతదేశంలోని నీలగిరి కొండలకు చెందిన యానిమిస్ట్ వేటగాడు.ఆనిమిజం అనేది నికోబారీస్ ప్రజల సాంప్రదాయ మతం ; వారి మతం ఆత్మ ఆరాధన, మంత్రగత్తె వైద్యులు మరియు జంతు బలితో ఆధిపత్యం మరియు పరస్పర చర్యతో గుర్తించబడింది.

హిందూమతం

ఆధునిక హిందూమతం యొక్క ఆదివాసీ మూలాలు కొంతమంది చరిత్రకారులు మరియు మానవ శాస్త్రజ్ఞులు అనేక హిందూ ఆచారాలను ఆదివాసీ సంస్కృతి నుండి స్వీకరించారు.ఇందులో కోతులు, ఆవులు, చేపలు (మత్స్య), నెమళ్లు, నాగుపాములు ( నాగలు ) మరియు ఏనుగులు మరియు పవిత్రమైన అత్తి ( పిప్పల్ ), ఓసిమమ్ టెన్యుఫ్లోరమ్ వంటి కొన్ని జంతువుల పవిత్ర స్థితి కూడా ఉంది.( తులసి ) మరియు అజాదిరచ్తా ఇండికా ( వేప ), ఇది ఒకప్పుడు కొన్ని ఆదివాసీ తెగలకు టోటెమిక్ ప్రాముఖ్యతను కలిగి ఉంది.

ఆదివాసీ సాధువులు

సంత్ ఒక భారతీయ పవిత్ర వ్యక్తి, మరియు ఒక భక్తుడు లేదా సన్యాసి యొక్క బిరుదు, ముఖ్యంగా ఉత్తర మరియు తూర్పు భారతదేశంలో. సాధారణంగా, పవిత్రమైన లేదా సన్యాసి అయిన వ్యక్తిని మహాత్మా, పరమహంస లేదా స్వామిగా సూచిస్తారు లేదా వారి పేరుకు ముందు శ్రీ లేదా శ్రీల ఉపసర్గ ఇవ్వబడుతుంది. ఈ పదం కొన్నిసార్లు ఆంగ్లంలో ” హిందూ సెయింట్ ” అని తప్పుగా ఉంటుంది.

అయినప్పటికీ “సంత్” అనేది “సెయింట్”తో సంబంధం లేదు.సంత్ బుద్ధు భగత్, ముస్లిం పాలకులు ముండాలపై విధించిన పన్నుకు వ్యతిరేకంగా కోల్ తిరుగుబాటుకు (1831-1832) నాయకత్వం వహించాడు.

సంత్ ధీర లేదా కన్నప్ప నాయనార్ , మంది నయనార్ శైవ సంత్లలో ఒకరు, వీరి నుండి ఒక వేటగాడు శివుడు సంతోషముగా ఆహార ప్రసాదాలను స్వీకరించాడు. అతను శివలింగంపై తన నోటి నుండి నీటిని పోసి స్వామికి పంది మాంసం సమర్పించాడు.

సంత్ ధూధాలీనాథ్, గుజరాతీ, 17వ లేదా 18వ శతాబ్దానికి చెందిన భక్తుడు.సంత్ గంగా నారాయణ్ సింగ్ , క్రైస్తవ మిషనరీలు మరియు ఈస్టిండియా కంపెనీకి వ్యతిరేకంగా భూమిజ్ తిరుగుబాటుకు (1832-1833) నాయకత్వం వహించాడు .

సంత్ గురుదేవ్ కాళీచరణ్ బ్రహ్మ లేదా గురు బ్రహ్మ, క్రైస్తవ మిషనరీలు మరియు వలసవాదులకు వ్యతిరేకంగా బ్రహ్మ ధర్మాన్ని స్థాపించిన బోడో. బ్రహ్మ ధర్మ ఉద్యమం అన్ని మతాల ప్రజలను కలిసి దేవుణ్ణి ఆరాధించడానికి మరియు నేటికీ మనుగడ సాగించడానికి ప్రయత్నిస్తుంది.

సంత్ కాలు దేవ్, పంజాబ్, మత్స్యకారుల సంఘం నిషాదతో సంబంధం కలిగి ఉందిసంత్ కుబేర, జాతి గుజరాతీ, 35 సంవత్సరాలకు పైగా బోధించాడు మరియు అతని కాలంలో 20,000 మంది అనుచరులను కలిగి ఉన్నాడు.

సంత్ జాత్రా ఓరాన్, ఒరాన్, క్రైస్తవ మిషనరీలు మరియు బ్రిటిష్ వలస ప్రభుత్వానికి వ్యతిరేకంగా తానా భగత్ ఉద్యమానికి (1914-1919) నాయకత్వం వహించారు.

సంత్ తాంత్యా మామా (భిల్), ఒక భిల్, అతని పేరు మీదుగా ఒక ఉద్యమానికి పేరు పెట్టారు – “జననాయక్ తాంత్యా భిల్”సంత్ తిరుమంగై ఆళ్వార్ , కల్లార్ , అందమైన తమిళ పద్యంలో ఆరు వేదాంగాలను స్వరపరిచారు

సెయింట్ కాలేన్ గురు (కాలీన్ ముర్ము) సంతాల్ తెగల సమాజంలో అత్యంత ప్రియమైన వ్యక్తి, అతను వారి పూర్వీకుల సూచనల ద్వారా పద్నాలుగు శతాబ్దపు తొలి చరిత్రల యొక్క ‘నాగం గురు’ గురువుగా విస్తృతంగా ప్రాచుర్యం పొందాడు.

ఋషులు

భక్త శబరి, నిషాద స్త్రీ, శ్రీరాముడు మరియు శ్రీ లక్ష్మణుడు అరణ్యంలో శ్రీ సీతా దేవి కోసం వెతుకుతున్నప్పుడు వారు కృతజ్ఞతతో స్వీకరించిన తన సగం తిన్న ఫలాన్ని సమర్పించారు.

మహర్షులు

మహర్షి మాతంగ, మాతంగ భిల్, భక్త శబరి గురువు. వాస్తవానికి, వరాహ పురాణంలాంటి భాగాలలో చండాలను తరచుగా ‘మాతంగ’ అని సంబోధిస్తారు.

అవతారాలు

బిర్సా భగవాన్ లేదా బిర్సా ముండా , ఖాస్ర కోర యొక్క అవతారంగా పరిగణించబడుతుంది.ప్రజలు అతనిని సూర్య దేవుడు అయిన సింగ్‌బొంగాగా పిలుస్తారు.అతని వర్గంలో క్రైస్తవ మతం మారినవారు ఉన్నారు.అతను మరియు అతని వంశం, ముండాలు, శ్రీ చైతన్య ప్రభావంతో వైష్ణవ సంప్రదాయాలతో అనుసంధానించబడ్డారు.బిర్సా పంరే సోదరులు వైష్ణవులకు చాలా సన్నిహితంగా ఉండేవారు.

కిరాత – వేటగాడుగా శివుని రూపం

ఇది మహాభారతంలో ప్రస్తావించబడింది . కేరళలోని కర్ప్పిల్లిక్కవు శ్రీ మహాదేవ ఆలయం ఈ అవతారంలో శివుడిని ఆరాధిస్తుంది మరియు భారతదేశంలోని పురాతన ఆలయాలలో ఒకటిగా ప్రసిద్ధి చెందింది.

వెట్టక్కోరుమకన్, కిరాత ప్రభువు కుమారుడు.కలదుతక లేదా ‘వైకుంఠనాథ’, కల్లార్ (దోపిడీదారుడు), విష్ణువు అవతారం.

ఇతర గిరిజనులు మరియు హిందూమతం

కొంతమంది హిందువులు భారతీయ గిరిజనులు వైదిక ప్రజల పురాతన సిల్వాన్ సంస్కృతి యొక్క శృంగార ఆదర్శానికి దగ్గరగా ఉన్నారని నమ్మరు.మాధవ్ సదాశివ్ గోల్వాల్కర్ అన్నారు.

గిరిజనులకు ” యజ్ఞోపవీతాన్ని ఇవ్వవచ్చు,మతపరమైన హక్కుల విషయంలో, ఆలయ పూజలలో, వేదాల అధ్యయనంలో మరియు సాధారణంగా మన సామాజిక మరియు మతపరమైన వ్యవహారాలన్నింటిలో వారికి సమాన హక్కులు మరియు పాదాలు ఇవ్వాలి. ఇది ఈ రోజుల్లో మన హిందూ సమాజంలో కనిపించే కులతత్వ సమస్యలన్నింటికీ సరైన పరిష్కారం ఒక్కటే.

భువనేశ్వర్‌లోని లింగరాజ ఆలయంలో బ్రాహ్మణ మరియు బడు (గిరిజన) పూజారులు ఉన్నారు. బాదులకు ఆలయ దేవతతో అత్యంత సన్నిహిత సంబంధాలు ఉన్నాయి. మరియు వారు మాత్రమే స్నానం చేసి అలంకరిస్తారు.

మహాభారతంలో భిల్లుల ప్రస్తావన ఉంది . భిల్ బాలుడు ఏకలవ్య యొక్క గురువు ద్రోణుడు మరియు ఇంద్రప్రస్థంలో యుధిష్ఠిరుని రాజసూయ యజ్ఞానికి ఆహ్వానించబడే గౌరవం అతనికి ఉంది.రామాయణం మరియు అర్థశాస్త్రంలో భారతీయ గిరిజనులు కూడా రాచరిక సైన్యాల్లో భాగంగా ఉన్నారు.

శబరి ఒక భిల్ స్త్రీ, రాముడు మరియు లక్ష్మణుడు అడవిలో సీత కోసం వెతుకుతున్నప్పుడు వారికి జుజుబ్స్ ఇచ్చింది. భిల్ అయిన మాతంగ బ్రాహ్మణుడు అయ్యాడు.

బ్రాహ్మణీకరణ మరియు రాజపుత్రీకరణ

బ్రిటీష్ రాజ్ చివరి సంవత్సరాల్లో , మధ్య భారతదేశంలోని కొండ ప్రాంతాలలో విద్య పాశ్చాత్యీకరణను ప్రవేశపెట్టినప్పుడు, ప్రాంతాలు కూడా సమాంతరంగా మనువాది హిందూీకరణ మరియు రాజపుత్రీకరణ ప్రక్రియలకు లోనయ్యాయని భంగ్య భూక్యా పేర్కొన్నాడు. గోండు ప్రజలు మరియు వారి ముఖ్యులు “కుల-హిందూ ఆచారాలు” చేయడం ప్రారంభించారు.

మరియు తరచుగా ” రాజ్‌పుత్ మరియు ఆ విధంగా క్షత్రియ హోదా” అని పేర్కొన్నారు. ఆదివాసీ సమాజాన్ని కుల సమాజం కంటే తక్కువ నాగరికంగా భావించి, కులాలతో ఆదివాసీ ప్రజల అనుబంధం ఆదివాసీలను “మరింత నాగరికంగా మరియు హుందాగా” మరియు “వలసరాజ్యానికి సులభతరం చేస్తుందని భావించినందున బ్రిటిష్ ప్రభుత్వం ఈ వాదనలకు మద్దతు ఇచ్చింది.

నియంత్రణ”. భారతదేశంలో బ్రిటీష్ రాజ్ కంటే ముందు మధ్య భారతదేశంలోని “రాజ్ గోండ్ కుటుంబాలు” రాజపుత్రుల మతపరమైన మరియు సామాజిక సంప్రదాయాలను స్వీకరించాయని మరియు అనేక గోండు మరియు రాజ్‌పుత్ రాజుల మధ్య “వైవాహిక సంబంధాలు” ఉన్నాయని కూడా భూక్యా ఎత్తి చూపారు.

అయినప్పటికీ, ” జమీందారీ హక్కులు, గ్రామ అధిపతులు మరియు పటేల్‌ షిప్‌లు అందించే బ్రిటిష్ ప్రభుత్వాల విధానాలు ఈ ప్రక్రియకు ఆజ్యం పోశాయి.పాటిట్ పబన్ మిశ్రా ప్రకారం, “ఆదివాసీ పాలకులు మరియు వారి పరిసరాలను ‘క్షత్రియీకరణ’ చేయడం వల్ల గిరిజన ప్రాంతాలను హిందూమతం చేయడం జరిగింది”.

ప్రత్యేక మతపరమైన కోడ్ కోసం డిమాండ్లు

భారతదేశంలోని 2011 జనాభా లెక్కల్లో ఆదివాసీల కోసం ప్రత్యేకమైన మతపరమైన కోడ్‌ను జాబితా చేయాలని కొన్ని ఆదివాసీ సంస్థలు డిమాండ్ చేశాయి. ఆల్ ఇండియా ఆదివాసీ సదస్సు 2011 జనవరి 1 మరియు 2 తేదీల్లో పశ్చిమ బెంగాల్‌లోని అసన్‌సోల్‌లోని బర్న్‌పూర్‌లో జరిగింది.

భారతదేశంలోని అన్ని ప్రాంతాల నుండి 750 మంది ప్రతినిధులు హాజరయ్యారు మరియు వారి మతపరమైన కోడ్ కోసం ఈ క్రింది విధంగా ఓటు వేశారు: సరి ధోరోమ్ – 632, సర్నా – 51, ఖేర్వాలిజం – 14 మరియు ఇతర మతాలు – 03. భారతదేశ జనాభా గణన.

విద్య

భారతదేశంలోని గిరిజన సంఘాలు విద్యాపరంగా అత్యల్పంగా అభివృద్ధి చెందాయి. మొదటి తరం అభ్యాసకులు విద్యను పొందడానికి సామాజిక, మానసిక మరియు సాంస్కృతిక అడ్డంకులను ఎదుర్కోవలసి ఉంటుంది.

పాఠశాలల్లో గిరిజన విద్యార్థుల పనితీరు సరిగా లేకపోవడానికి ఇదీ ఒక కారణమైంది.స్వాతంత్ర్యం వచ్చినప్పటి నుండి పేలవమైన అక్షరాస్యత కారణంగా విద్యారంగంలో మరియు ఉన్నత విద్యలో గిరిజనులు లేకపోవడానికి దారితీసింది.

STల అక్షరాస్యత రేటు 1961లో 8.5% (పురుషులు – 13.8%, స్త్రీలు – 3.2%) నుండి 1991లో 29.6% (పురుషులు – 40.6%, స్త్రీలు – 18.2%) మరియు 40% (పురుషులు – 59%, స్త్రీలు – 37%) 1999-2000లో.

మిజోరాం, నాగాలాండ్ మరియు మేఘాలయ వంటి పెద్ద సంఖ్యలో STలు ఉన్న రాష్ట్రాలు అధిక అక్షరాస్యత రేటును కలిగి ఉండగా, మధ్యప్రదేశ్, ఒడిషా, రాజస్థాన్ మరియు ఆంధ్రప్రదేశ్ వంటి పెద్ద సంఖ్యలో గిరిజనులు ఉన్న రాష్ట్రాలు తక్కువ గిరిజన అక్షరాస్యత రేటును కలిగి ఉన్నాయి.గిరిజన విద్యార్థులు పాఠశాల విద్య సమయంలో చాలా ఎక్కువ డ్రాప్-అవుట్ రేటును కలిగి ఉన్నారు.

ప్రాథమిక విద్యా వ్యవస్థను గిరిజన ప్రాంతాలకు విస్తరించి, వారికి అవసరమైన స్థలాలను రిజర్వ్ చేసి, పొలాల్లో పనిచేయడానికి వారు అంటున్నారు. మరోవైపు, గిరిజనులు సాధారణంగా బయటి వ్యక్తుల టోకు దాడి నుండి తప్పించుకున్న ఈశాన్య ప్రాంతాలలో, పాఠశాల విద్య గిరిజన ప్రజలకు రాజకీయ మరియు ఆర్థిక ప్రయోజనాలను పొందడంలో సహాయపడింది. అక్కడి విద్యా వ్యవస్థ వృత్తులు మరియు ఉన్నత స్థాయి అడ్మినిస్ట్రేటివ్ పోస్టులలో ఉన్నత శిక్షణ పొందిన గిరిజన సభ్యుల బృందాన్ని అందించింది. మధ్య మరియు ఉన్నత పాఠశాలలు మరియు ఉన్నత విద్యా సంస్థలలోని గిరిజన పిల్లలు ప్రభుత్వ విధానానికి కేంద్రంగా ఉంటారు, అయితే ఒక తెగ విద్యా స్థితిని మెరుగుపరచడానికి చేసిన ప్రయత్నాలు మిశ్రమ ఫలితాలను కలిగి ఉన్నాయి. అర్హత కలిగిన ఉపాధ్యాయుల నియామకం మరియు సరైన బోధనా భాషను నిర్ణయించడం కూడా సమస్యాత్మకంగానే ఉన్నాయి. “భాషా ప్రశ్న”పై కమిషన్ తర్వాత కమీషన్ విద్యార్థుల మాతృభాషలో కనీసం ప్రాథమిక స్థాయిలో బోధన కోసం పిలుపునిచ్చింది. కొన్ని ప్రాంతాలలో, పాఠశాలలో ప్రవేశించే గిరిజన పిల్లలు తప్పనిసరిగా అధికారిక ప్రాంతీయ భాషను నేర్చుకోవడం ద్వారా ప్రారంభించాలి, తరచుగా వారి గిరిజన భాషతో పూర్తిగా సంబంధం లేదు.

చాలా గిరిజన పాఠశాలలు డ్రాప్ అవుట్ రేట్లు అధికంగా ఉన్నాయి. పిల్లలు ప్రాథమిక పాఠశాలలో మొదటి మూడు నుండి నాలుగు సంవత్సరాల వరకు హాజరవుతారు మరియు తరువాత నిరక్షరాస్యతలోకి పోతుంది. ప్రవేశించిన కొద్దిమంది పదో తరగతి వరకు కొనసాగుతారు; అలా చేసేవారిలో, కొంతమంది హైస్కూల్ పూర్తి చేయగలరు. అందువల్ల, చాలా తక్కువ మంది ఉన్నత విద్యా సంస్థలకు హాజరు కావడానికి అర్హులు, ఇక్కడ అధిక అట్రిషన్ రేటు కొనసాగుతుంది. గోండుల వంటి వ్యవసాయాధారిత తెగల సభ్యులు తరచుగా తమ పిల్లలను పాఠశాలకు పంపడానికి ఇష్టపడరు.

1999లో భాషా పరిశోధన మరియు ప్రచురణ కేంద్రం ద్వారా ఆదివాసీ భాషలు మరియు సంస్కృతిని బోధించడం మరియు పరిరక్షించడం కోసం ఒక అకాడమీని స్థాపించారు. ఆదివాసీ అకాడమీ గుజరాత్‌లోని తేజ్‌గఢ్‌లో ఉంది.

ఆర్థిక వ్యవస్థ

చాలా తెగలు పరిమిత రాజకీయ లేదా ఆర్థిక ప్రాముఖ్యతతో అగమ్యగోచరతను మిళితం చేసే భారీ అటవీ ప్రాంతాలలో కేంద్రీకృతమై ఉన్నాయి. చారిత్రాత్మకంగా, చాలా తెగల ఆర్థిక వ్యవస్థ జీవనాధార వ్యవసాయం లేదా వేట మరియు సేకరణ. గిరిజన సభ్యులు తమకు లేని ఉప్పు మరియు ఇనుము వంటి కొన్ని అవసరాల కోసం బయటి వ్యక్తులతో వ్యాపారం చేసేవారు. కొంతమంది స్థానిక హిందూ హస్తకళాకారులు వంట పాత్రలు వంటి వస్తువులను అందించారు.

అయితే 20వ శతాబ్దం ప్రారంభంలో, మెరుగైన రవాణా మరియు కమ్యూనికేషన్ల కారణంగా పెద్ద ప్రాంతాలు గిరిజనేతరుల చేతుల్లోకి వచ్చాయి. దాదాపు 1900లో, అనేక ప్రాంతాలను బ్రిటీష్ ప్రభుత్వం ఒక పథకం ద్వారా సెటిల్మెంట్ చేయడానికి ప్రారంభించింది.

దీని ద్వారా లోపలికి వచ్చిన వలసదారులు భూమిని సాగు చేసినందుకు బదులుగా ఉచితంగా యాజమాన్యాన్ని పొందారు. అయితే, గిరిజనులకు, భూమిని సాధారణ వనరుగా, ఎవరికి అవసరమైన వారికి ఉచితంగా అందించబడుతుంది. అధికారికంగా భూమి పట్టాలను పొందవలసిన అవసరాన్ని గిరిజనులు అంగీకరించే సమయానికి, వారు తమది అని భావించే భూములపై దావా వేసే అవకాశాన్ని కోల్పోయారు. వలసవాద మరియు స్వాతంత్య్రానంతర పాలనలు ఆదివాసీలను బయటి వ్యక్తుల దోపిడీ నుండి రక్షించవలసిన అవసరాన్ని ఆలస్యంగా గ్రహించి గిరిజనుల భూములను విక్రయించడాన్ని నిషేధించాయి. భూమి లీజుల రూపంలో ఒక ముఖ్యమైన లొసుగును తెరిచి ఉంచినప్పటికీ, ఇరవయ్యవ శతాబ్దం మధ్యలో తెగలు కొంత లాభాలను పొందాయి మరియు స్థానిక పోలీసులు మరియు భూ అధికారుల అడ్డంకి ఉన్నప్పటికీ కొంత భూమిని గిరిజన ప్రజలకు తిరిగి ఇచ్చారు.

1970వ దశకంలో, గిరిజన ప్రజలు మళ్లీ తీవ్ర భూ ఒత్తిడికి గురయ్యారు, ముఖ్యంగా మధ్య భారతదేశంలో. గిరిజన ప్రజలు అనేక విధాలుగా తమ భూములకు పట్టాలను కోల్పోయారు – లీజు, అప్పుల నుండి జప్తు చేయడం లేదా ల్యాండ్ రిజిస్ట్రీ అధికారులకు లంచం ఇవ్వడం వల్ల గిరిజన భూముల్లోకి వలసలు నాటకీయంగా పెరిగాయి. ఇతర గిరిజనేతరులు గతంలో స్థాపించబడిన తెగలతో పోటీ పడేందుకు వీలుగా వారిని గిరిజనులుగా వర్గీకరించడానికి ప్రభుత్వాలను అడ్డుకున్నారు లేదా లాబీయింగ్ చేశారు. ఏది ఏమైనప్పటికీ, 1960లు మరియు 1970లలో చాలా మంది గిరిజన సభ్యులు భూమిలేని కూలీలుగా మారారు మరియు కొన్ని సంవత్సరాల క్రితం తెగల ప్రత్యేక డొమైన్‌గా ఉన్న ప్రాంతాలలో గిరిజనులు మరియు గిరిజనేతరుల మిశ్రమ జనాభా పెరిగింది. చట్టవిరుద్ధమైన వృత్తి నుండి గిరిజనేతర సభ్యులను తొలగించడానికి ప్రభుత్వ ప్రయత్నాలు నెమ్మదిగా సాగాయి; తొలగింపులు జరిగినప్పుడు, తొలగించబడిన వారు సాధారణంగా పేద, తక్కువ కులాల సభ్యులు.

మెరుగైన కమ్యూనికేషన్‌లు, మోటరైజ్డ్ ట్రాఫిక్‌తో కూడిన రోడ్లు మరియు తరచూ ప్రభుత్వ జోక్యం కారణంగా బయటి వ్యక్తులతో గిరిజన ప్రజలకు పెరిగిన పరిచయం ఏర్పడింది. వాణిజ్య రహదారులు మరియు వాణిజ్య పంటలు తరచుగా గిరిజనేతర ప్రజలను మారుమూల ప్రాంతాలకు ఆకర్షించాయి. 1960లు మరియు 1970ల నాటికి, అనేక గిరిజన గ్రామాలలో నివాసం ఉండే గిరిజనేతర దుకాణదారుడు శాశ్వత లక్షణం. దుకాణదారులు తరచుగా రుణంపై వస్తువులను విక్రయిస్తారు.

(అధిక వడ్డీని డిమాండ్ చేయడం), చాలా మంది గిరిజన సభ్యులు అప్పుల ఊబిలో కూరుకుపోయారు లేదా వారి భూమిని తాకట్టు పెట్టారు. వ్యాపారులు గిరిజనులను నగదు పంటలు ( పత్తి లేదా ఆముదం మొక్కలు వంటివి) పండించమని ప్రోత్సహిస్తారు , ఇది అవసరాల కోసం మార్కెట్‌పై గిరిజనుల ఆధారపడటాన్ని పెంచుతుంది. రుణభారం చాలా విస్తృతమైనది, అలాంటి లావాదేవీలు చట్టవిరుద్ధమైనప్పటికీ, వ్యాపారులు కొన్నిసార్లు తమ రుణగ్రహీతలను ఇతర వ్యాపారులకు, ఒప్పంద ప్యూన్‌ల వలె ‘అమ్ముతారు’ .

గిరిజనేతరులు, రాజకీయ జాకీయింగ్ ద్వారా చట్టబద్ధమైన గిరిజన హోదాను పొందగలిగినప్పుడు, అంటే షెడ్యూల్డ్ తెగగా జాబితా చేయబడినప్పుడు కొన్ని తెగలకు చివరి దెబ్బ వచ్చింది.

హిమాలయ పర్వత ప్రాంతంలోని గిరిజనులు గిరిజనేతరుల చొరబాట్ల వల్ల అంత కష్టపడలేదు. చారిత్రాత్మకంగా, వారి రాజకీయ స్థితి ఎల్లప్పుడూ భారతదేశంలోని మిగిలిన ప్రాంతాల నుండి భిన్నంగా ఉంటుంది. బ్రిటీష్ వలసరాజ్యాల కాలం వరకు, ద్వీపకల్ప భారతదేశంలో కేంద్రీకృతమై ఉన్న ఏ సామ్రాజ్యాలచేత కూడా తక్కువ ప్రభావవంతమైన నియంత్రణ ఉండేది; ఈ ప్రాంతం స్వయంప్రతిపత్తి కలిగిన వైరపు తెగలచే జనాభా కలిగి ఉంది. బ్రిటీష్, సున్నితమైన ఈశాన్య సరిహద్దును రక్షించే ప్రయత్నాలలో, “ఇన్నర్ లైన్”గా పిలువబడే విధానాన్ని అనుసరించారు; ప్రత్యేక అనుమతితో మాత్రమే గిరిజనేతరులను ఆయా ప్రాంతాల్లోకి అనుమతించారు. వలస పాలనానంతర ప్రభుత్వాలు చైనాతో సరిహద్దును కాపాడుకునే వ్యూహంలో భాగంగా హిమాలయ తెగలను రక్షించే విధానాన్ని కొనసాగించాయి.

పర్యావరణ ప్రమాదాలు

అనేక చిన్న గిరిజన సమూహాలు ఆధునికీకరణ వల్ల ఏర్పడే పర్యావరణ క్షీణతకు చాలా సున్నితంగా ఉంటాయి. అనేక శతాబ్దాలుగా విపరీతమైన వ్యవసాయాన్ని భరించిన అడవులకు వాణిజ్య అటవీ మరియు ఇంటెన్సివ్ వ్యవసాయం రెండూ విధ్వంసకరంగా నిరూపించబడ్డాయి. నక్సలైట్ తిరుగుబాటుకు వ్యతిరేకంగా ప్రభుత్వం చేసిన సల్వా జుడుం ప్రచారానికి భారతదేశంలోని మధ్య భాగంలోని ఆదివాసీలు బాధితులుగా ఉన్నారు.

అటవీ నిల్వలపై ప్రభుత్వ విధానాలు గిరిజన ప్రజలను తీవ్రంగా ప్రభావితం చేశాయి. అడవులను రిజర్వ్ చేయడానికి ప్రభుత్వ ప్రయత్నాలు ప్రమేయం ఉన్న గిరిజన ప్రజల నుండి సాయుధ (వ్యర్థమైనట్లయితే) ప్రతిఘటనను ప్రేరేపించాయి. అడవులను తీవ్రంగా దోచుకోవడమనేది తరచుగా బయటి వ్యక్తులను పెద్ద ఎత్తున చెట్లను నరికివేయడాన్ని అనుమతించడం (అసలు గిరిజన నివాసులు నరికివేయకుండా పరిమితం చేయబడ్డారు) మరియు చివరికి గిరిజన జీవితాన్ని ఒకే ఉత్పత్తి తోటలతో నిలబెట్టగల సామర్థ్యం ఉన్న మిశ్రమ అడవులను భర్తీ చేయడం. రిజర్వు చేయబడిన అటవీ భూములను సమర్థవంతంగా వినియోగించుకోవడానికి గిరిజనేతరులు స్థానిక అధికారులకు తరచుగా లంచాలు ఇస్తూ ఉంటారు.

దక్షిణాసియాలోని ఇతర ప్రాంతాల వారు అనుభవించిన దోపిడీ నుండి ఉత్తరాది గిరిజనులు ఆశ్రయం పొందారు. అరుణాచల్ ప్రదేశ్‌లో ( గతంలో ఈశాన్య ఫ్రాంటియర్ ఏజెన్సీలో భాగం ), ఉదాహరణకు, గిరిజన సభ్యులు వాణిజ్యం మరియు చాలా దిగువ స్థాయి అడ్మినిస్ట్రేటివ్ పోస్టులను నియంత్రిస్తారు. ఈ ప్రాంతంలో ప్రభుత్వ నిర్మాణ ప్రాజెక్టులు గిరిజనులకు గణనీయమైన నగదు వనరులను అందించాయి. కొన్ని తెగలు విద్యా వ్యవస్థ ద్వారా వేగంగా అభివృద్ధి చెందాయి (ఈ విషయంలో తొలి మిషనరీల పాత్ర ముఖ్యమైనది). బోధన అస్సామీలో ప్రారంభించబడింది కానీ చివరికి హిందీలోకి మార్చబడింది; 1980ల ప్రారంభంలో, చాలా స్థాయిలలో ఇంగ్లీష్ బోధించబడింది. ఈశాన్య గిరిజన ప్రజలు కొంత మేరకు సామాజిక చలనశీలతను ఆస్వాదించారు.

2009లో జరిగిన మొత్తం 29 రాష్ట్రాల ముఖ్యమంత్రుల సదస్సులో భారత ప్రధాన మంత్రి మన్మోహన్ సింగ్ అనేక మంది ఆదివాసీల ఆర్థిక పరాయీకరణ మరియు దోపిడీని “వ్యవస్థాగత వైఫల్యం”గా ఎత్తిచూపారు , ఇక్కడ నక్సలైట్ల అశాంతికి ఇది ప్రధాన కారణమని పేర్కొన్నారు. అది రెడ్ కారిడార్ వంటి ప్రాంతాలను ప్రభావితం చేసింది.

గిరిజన వర్గీకరణ ప్రమాణాలు మరియు డిమాండ్లు

స్కార్ఫికేషన్ , గ్రేట్ అండమానీస్ గిరిజన గుర్తింపు యొక్క సాంప్రదాయ చిహ్నం షెడ్యూల్డ్ తెగగా కమ్యూనిటీని పేర్కొనడానికి ప్రస్తుతం అనుసరించే ప్రమాణాలు: ఆదిమ లక్షణాల సూచనలు, విలక్షణమైన సంస్కృతి, భౌగోళిక ఒంటరితనం సంఘంతో పెద్దగా సంప్రదింపులు జరపడం, మరియు వెనుకబాటుతనం.

జనాభా సంక్లిష్టతలు మరియు భారతదేశంలోని జాతి మరియు భాష చుట్టూ ఉన్న వివాదాలు కొన్నిసార్లు ఆదివాసీలుగా (షెడ్యూల్డ్ తెగల జాబితాలో చేర్చడం ద్వారా) సమూహాలను అధికారికంగా గుర్తించడాన్ని రాజకీయంగా మరియు వివాదాస్పదంగా మారుస్తాయి.

అయినప్పటికీ, వారి భాషా కుటుంబ అనుబంధాలతో సంబంధం లేకుండా, ఆస్ట్రలాయిడ్ మరియు నెగ్రిటో సమూహాలు భారతదేశంలో ప్రత్యేకమైన అటవీ, పర్వత లేదా ద్వీప-నివాస తెగలుగా మనుగడ సాగించాయి మరియు తరచుగా ఆదివాసీలుగా వర్గీకరించబడతాయి. సాపేక్షంగా స్వయంప్రతిపత్తి కలిగిన ఈశాన్య భారతదేశంలోని గిరిజన సమూహాలు (ఖాసీలు, అపటానీ మరియు నాగాలతో సహా ) ఎక్కువగా ఆస్ట్రో-ఏషియాటిక్ లేదా టిబెటో-బర్మన్ మాట్లాడే వారు కూడా గిరిజనులుగా పరిగణించబడ్డారు.

ఈ ప్రాంతం భారతదేశ భూభాగంలో 7.5% ఉంది కానీ 20 దాని గిరిజన జనాభాలో %. అయినప్పటికీ, స్వయంప్రతిపత్తి కలిగిన ఈశాన్య సమూహాలన్నీ గిరిజనులుగా పరిగణించబడవు; ఉదాహరణకు, మణిపూర్‌లోని టిబెటో-బర్మన్-మాట్లాడే మెయిటీలు ఒకప్పుడు గిరిజనులు కానీ, అనేక శతాబ్దాలుగా స్థిరపడిన కుల హిందువులు.

ఇచ్చిన సామాజిక సమూహానికి ఇది “కులం” లేదా “తెగ” అని ఖచ్చితంగా నిర్ణయించడం కూడా కష్టం. వర్గీకరణ చేయడానికి అంతర్గత సామాజిక సంస్థ, ఇతర సమూహాలతో సంబంధం, స్వీయ-వర్గీకరణ మరియు ఇతర సమూహాల అవగాహన యొక్క కలయికను పరిగణనలోకి తీసుకోవాలి, ఇది చాలా సరికానిది మరియు సందేహాలకు తావులేనిది.

ఈ వర్గీకరణలు వేల సంవత్సరాలుగా వ్యాపించి ఉన్నాయి మరియు కుల-వివక్ష చట్టపరమైన కోడ్‌ల యొక్క పురాతన సూత్రీకరణదారులు కూడా (ఇది సాధారణంగా స్థిరపడిన జనాభాకు మాత్రమే వర్తిస్తుంది మరియు ఆదివాసీలకు కాదు) స్పష్టమైన వ్యత్యాసాలతో ముందుకు రాలేకపోయింది.

గిరిజన వర్గీకరణ కోసం డిమాండ్లు

షెడ్యూల్డ్ తెగలు (STలు)గా జాబితా చేయబడిన సమూహాలు అనుభవిస్తున్న ఉద్యోగ మరియు విద్యాపరమైన రిజర్వేషన్‌లతో సహా సమాఖ్య మరియు రాష్ట్ర ప్రయోజనాల ద్వారా సృష్టించబడిన ఆకాంక్షాత్మక ఉద్యమాలు ఆదివాసీగా ఉండాలనే ప్రమాణాన్ని ఒక సమూహం కలిగి ఉందో లేదో తెలుసుకోవడంకష్టం.

మణిపూర్‌లో, మెయిటీ వ్యాఖ్యాతలు షెడ్యూల్డ్ తెగలుగా వర్గీకరించబడిన సమూహాలకు వ్యతిరేకంగా ఉద్యోగాల కోసం పోటీపడుతున్న మెయిటీలకు షెడ్యూల్డ్ తెగ హోదా లేకపోవడాన్ని ఒక కీలకమైన ఆర్థిక ప్రతికూలతగా సూచించారు. అస్సాంలో, రాజ్‌బోంగ్షి ప్రతినిధులు షెడ్యూల్డ్ తెగ హోదాను కూడా డిమాండ్ చేశారు.రాజస్థాన్‌లో, గుజ్జర్ కమ్యూనిటీ ST హోదాను డిమాండ్ చేసింది, వారి డిమాండ్‌ను ఒత్తిడి చేయడానికి దేశ రాజధాని ఢిల్లీని కూడా దిగ్బంధించారు.

అయితే, రాజస్థాన్ ప్రభుత్వం గుజ్జర్ల డిమాండ్‌ను తిరస్కరించింది, గుజ్జర్లు ఉన్నత కులంగా పరిగణించబడతారని మరియు ఏ విధంగానూ తెగ కాదని పేర్కొంది. అనేక సందర్భాల్లో, గిరిజనులకు సంబంధించిన ఈ వాదనలు ఇప్పటికే షెడ్యూల్‌లో జాబితా చేయబడిన తెగలచే వివాదాస్పదమయ్యాయి మరియు మరింత శక్తివంతమైన సమూహాలను షెడ్యూల్డ్ తెగలుగా గుర్తిస్తే ఆర్థిక నష్టాల భయం. ఉదాహరణకు, రాజ్‌బాంగ్షి డిమాండ్ బోడో తెగ నుండి ప్రతిఘటనను ఎదుర్కొంటుంది, మరియు మీనా తెగ వారు షెడ్యూల్డ్ తెగగా గుర్తించబడాలనే గుజ్జర్ ఆకాంక్షలను తీవ్రంగా వ్యతిరేకించారు.

ఎండోగామి, ఎక్సోగామి మరియు ఎథ్నోజెనిసిస్

సవాలులో భాగమేమిటంటే, గిరిజనుల ఎండోగామస్ స్వభావం అత్యధిక సంఖ్యలో హిందూ కులాలకు కూడా అనుగుణంగా ఉంటుంది. నిజానికి, చాలా మంది చరిత్రకారులు మరియు మానవ శాస్త్రవేత్తలు కుల అంతర్భార్యత్వం అనేది ఇప్పుడు స్థిరపడిన హిందూ కులాలుగా ఉన్న వివిధ సమూహాల యొక్క ఒకప్పుడు-గిరిజన మూలాలను ప్రతిబింబిస్తుందని నమ్ముతారు.కుల హిందూ సమాజం యొక్క మరొక నిర్వచించే లక్షణం, దీనిని తరచుగా ముస్లిం మరియు ఇతర సామాజిక సమూహాలతో విభేదించడానికి ఉపయోగిస్తారు.

వంశం (లేదా గోత్రం

ఏది ఏమైనప్పటికీ, ఈ వివాహ నిషిద్ధాలు గిరిజన సమూహాలలో కూడా సర్వవ్యాప్తి చెందుతాయి మరియు కులం మరియు తెగల మధ్య నమ్మకమైన భేదం కలిగించే గుర్తులుగా ఉపయోగపడవు.మళ్ళీ, ఇది గిరిజన సమాజం నుండి స్థిరపడిన హిందూ కులాలలోకి పురాతన దిగుమతి కావచ్చు.కాశ్మీర్‌కు చెందిన ముస్లిం గుజ్జర్లు మరియు పాకిస్తాన్‌లోని కలాష్ వంటి తెగలు కుల హిందువులు మరియు కాశ్మీరీయేతర ఆదివాసీలతో ఉమ్మడిగా ఈ సంప్రదాయాలను పాటిస్తారు, అయినప్పటికీ వారి చుట్టుపక్కల ముస్లిం జనాభా అలా చేయదు.

గిరిజనులు కుల వ్యవస్థలో భాగం కాదు, అయితే, కొంతమంది మానవ శాస్త్రవేత్తలు, గిరిజనులుగా కొనసాగిన తెగలు మరియు గిరిజన (అందువలన కుల) సరిహద్దుల విచ్ఛిన్నం పరంగా కుల సమాజంలో కలిసిపోయిన తెగల మధ్య వ్యత్యాసాన్ని చూపారు. , మరియు కొత్త మిశ్రమ కుల సమూహాల విస్తరణ. మరో మాటలో చెప్పాలంటే, తెగలలో ఎథ్నోజెనిసిస్ (కొత్త జాతి గుర్తింపుల నిర్మాణం) విచ్ఛిత్తి ప్రక్రియ ద్వారా జరుగుతుంది (ఇక్కడ సమూహాలు కొత్త తెగలుగా చీలిపోతాయి, ఇది ఎండోగామిని సంరక్షిస్తుంది), అయితే స్థిరపడిన కులాలతో ఇది సాధారణంగా సమ్మేళనం (కఠినమైన ఎండోగామిని ఉల్లంఘించడం) ద్వారా జరుగుతుంది.

గిరిజనులు మరియు తరచుగా సమానత్వ సమాజాలుగా పరిగణిస్తారు. ఏది ఏమైనప్పటికీ, కుల-ఆధారిత సమాజానికి భిన్నంగా గిరిజనులు సమానత్వ సమాజం అనే వాదన గిరిజన మరియు పట్టణ సమాజాల నుండి ఏదైనా వ్యత్యాసాలను పెంచడానికి కొంతమంది పెద్ద రాజకీయ ఎజెండాలో ఒక భాగమని చాలా మంది పండితులు వాదించారు. పండితుడు కోయెన్‌రాడ్ ఎల్స్ట్ ప్రకారం , భారతీయ గిరిజనులలో కుల పద్ధతులు మరియు సామాజిక నిషేధాలు పురాతన కాలం నాటివి:

ముండా ఆదివాసీలు ఆదివాసీల ఎండోగామి మరియు సమ్మేళనాన్ని పాటించడమే కాకుండా, సామాజిక కాలుష్యం, పౌరాణిక వివరణ మరియు కఠినమైన శిక్షల భావనల ద్వారా తెగలో ఒక జాతి విభజనను కూడా పాటిస్తారు .

ఇతర ప్రమాణాలు

సంక్లిష్టమైన మరియు పరస్పర సంబంధం ఉన్న స్థానిక ఆర్థిక మార్పిడి వ్యవస్థలో భాగమైన కులాల వలె కాకుండా, తెగలు స్వయం సమృద్ధిగల ఆర్థిక విభాగాలను ఏర్పరుస్తాయి. చాలా మంది గిరిజన ప్రజలకు, భూ వినియోగ హక్కులు సాంప్రదాయకంగా గిరిజన సభ్యత్వం నుండి పొందబడతాయి. గిరిజన సమాజం సమతావాదం వైపు మొగ్గు చూపుతుంది, దాని నాయకత్వం వంశపారంపర్య స్థితిపై కాకుండా బంధుత్వం మరియు వ్యక్తిత్వం యొక్క సంబంధాలపై ఆధారపడి ఉంటుంది. తెగలు సాధారణంగా సెగ్మెంటరీ వంశాలను కలిగి ఉంటాయి, దీని విస్తరించిన కుటుంబాలు సామాజిక సంస్థ మరియు నియంత్రణకు ఆధారాన్ని అందిస్తాయి. గిరిజన మతం తెగ వెలుపల ఏ అధికారాన్ని గుర్తించదు.

ఈ ప్రమాణాలలో ఏవైనా నిర్దిష్ట సందర్భాలలో వర్తించకపోవచ్చు. భాష ఎల్లప్పుడూ గిరిజన లేదా కుల స్థితి యొక్క ఖచ్చితమైన సూచికను అందించదు. ప్రత్యేకించి మిశ్రమ జనాభా ఉన్న ప్రాంతాలలో, అనేక గిరిజన సమూహాలు తమ అసలు భాషలను కోల్పోయారు మరియు కేవలం స్థానిక లేదా ప్రాంతీయ భాషలను మాట్లాడతారు. అస్సాంలోని కొన్ని ప్రాంతాలలో- చారిత్రాత్మకంగా పోరాడుతున్న తెగలు మరియు గ్రామాల మధ్య విభజించబడిన ప్రాంతం-గ్రామస్తుల మధ్య పెరిగిన పరిచయం వలసరాజ్యాల కాలంలో ప్రారంభమైంది మరియు 1947లో స్వాతంత్ర్యం వచ్చినప్పటి నుండి వేగవంతమైంది. ఒక పిడ్జిన్ అస్సామీ అభివృద్ధి చెందింది, అయితే విద్యావంతులైన గిరిజన సభ్యులు హిందీ నేర్చుకున్నారు మరియు ఇరవైవ దశకం చివరిలో శతాబ్దం, ఇంగ్లీష్ నేర్చుకున్నారు.

స్వీయ-గుర్తింపు

తెగల విషయంలో, వంశం, బంధువు మరియు కుటుంబం యొక్క విధేయతలు తెగ వారి కంటే ఎక్కువగా ఉండవచ్చు. అదనంగా, తెగలను ఎల్లప్పుడూ వేరుగా నివసిస్తున్న ప్రజలుగా చూడలేరు; వివిధ తెగల ఒంటరితనం యొక్క డిగ్రీ చాలా భిన్నంగా ఉంది. గోండులు , సంతలు మరియు భిల్లులు సాంప్రదాయకంగా వారు నివసించిన ప్రాంతాలపై ఆధిపత్యం చెలాయిస్తున్నారు . అంతేకాకుండా, గిరిజన సమాజం ఎల్లప్పుడూ మిగిలిన గ్రామీణ ప్రజల కంటే ఎక్కువ సమానత్వం కలిగి ఉండదు; గోండుల వంటి కొన్ని పెద్ద తెగలు చాలా స్థిరీకరించబడ్డాయి.

ఇరవయ్యవ శతాబ్దంలో దక్షిణాసియాలోని గిరిజన జనాభా అంచనాలలో స్పష్టంగా కనిపించే విస్తృత హెచ్చుతగ్గులు గిరిజన మరియు గిరిజనేతరుల మధ్య వ్యత్యాసం ఎంత అస్పష్టంగా ఉందో అర్థం చేసుకోవచ్చు. భారతదేశం యొక్క 1931 జనాభా లెక్కల ప్రకారం 22 మిలియన్ల మంది గిరిజనులు ఉన్నారు, 1941లో కేవలం 10 మిలియన్లు మాత్రమే లెక్కించబడ్డారు, కానీ 1961 నాటికి దాదాపు 30 మిలియన్లు మరియు 1991లో దాదాపు 68 మిలియన్ల గిరిజన సభ్యులు చేర్చబడ్డారు.

గణాంకాల మధ్య తేడాలు మారుతున్న జనాభా గణన ప్రమాణాలను ప్రతిబింబిస్తాయి. మరియు వ్యక్తులు గిరిజన సభ్యునిగా వర్గీకరణను కొనసాగించాలి లేదా తిరస్కరించాలి.

ఈ జనాభా గణన డేటా కులం మరియు తెగల మధ్య సంక్లిష్ట సంబంధాన్ని నొక్కి చెప్పడానికి ఉపయోగపడుతుంది. సిద్ధాంతపరంగా, ఈ పదాలు విభిన్న జీవన విధానాలను మరియు ఆదర్శ రకాలను సూచిస్తున్నప్పటికీ, వాస్తవానికి, అవి సామాజిక సమూహాల యొక్క నిరంతరాయంగా నిలుస్తాయి.

తెగలు మరియు కులాల మధ్య గణనీయమైన సంబంధం ఉన్న ప్రాంతాలలో, సామాజిక మరియు సాంస్కృతిక ఒత్తిళ్లు తరచుగా కొన్ని సంవత్సరాల కాలంలో కులాలుగా మారే దిశలో తెగలను కదిలిస్తాయి. భారతీయ సమాజంలో సాంఘిక పురోభివృద్ధి కోసం ఆశయాలతో ఉన్న గిరిజన ప్రజలు తమ తెగల కోసం కుల వర్గీకరణను పొందేందుకు ప్రయత్నించారు.

సందర్భానుసారంగా, మొత్తం తెగ లేదా ఒక తెగలోని కొంత భాగం హిందూ శాఖలో చేరి తద్వారా సామూహికంగా కుల వ్యవస్థలోకి ప్రవేశించింది.ఒక నిర్దిష్ట తెగ హిందువులు కలుషితమని భావించే పద్ధతుల్లో నిమగ్నమైతే, కుల సోపానక్రమంలో కలిసిపోయినప్పుడు ఆ తెగ స్థితి ప్రభావితమవుతుంది.

షెడ్యూల్డ్ తెగల కోసం రాజ్యాంగపరమైన రక్షణలు

ఆదివాసీ కోసం అనేక రాజ్యాంగ మరియు న్యాయపరమైన రక్షణలు ఎన్‌కోడ్ చేయబడ్డాయి.

బలహీన గిరిజన సమూహాలు

విస్తృత కమ్యూనిటీ నుండి మరింత ఒంటరిగా గుర్తించబడిన మరియు విలక్షణమైన సాంస్కృతిక గుర్తింపును కలిగి ఉన్న షెడ్యూల్డ్ తెగ సమూహాలను గతంలో కేంద్రంలోని ప్రభుత్వం ఆదిమ గిరిజన సమూహాలుగా పిలిచే “ముఖ్యంగా హాని కలిగించే గిరిజన సమూహాలు” (PVTGలు)గా వర్గీకరించబడింది. భారతదేశంలోని అండమాన్ & నికోబార్ దీవులలోని 18 రాష్ట్రాలు మరియు UTలో ఇప్పటివరకు 75 గిరిజన సంఘాలు ‘ముఖ్యంగా హాని కలిగించే గిరిజన సమూహాలుగా’ గుర్తించబడ్డాయి . ఈ వేట, ఆహార సేకరణ, మరియు కొన్ని వ్యవసాయ సంఘాలు గిరిజన జనాభా సమూహాలలో తక్కువ సంస్కరించబడిన తెగలుగా గుర్తించబడ్డాయి మరియు వారి స్థిరమైన అభివృద్ధికి ప్రత్యేక కార్యక్రమాలు అవసరం. గిరిజనులు మేల్కొని తమకు ప్రత్యేక రిజర్వేషన్ కోటా కోసం తమ హక్కులను డిమాండ్ చేస్తున్నారు.

రాజకీయాలు మరియు సామాజిక సేవ

బినోద్ బిహారీ మహతో (23 సెప్టెంబర్ 1923 – 18 డిసెంబర్ 1991)

నిర్మల్ మహ్తో (25 డిసెంబర్ 1950 – 8 ఆగస్టు 1987)

సునీల్ కుమార్ మహతో (11 జనవరి 1966 – 4 మార్చి 2007)

టెంజెన్ ఇమ్నా వెంట, దయామణి బార్లా – జర్నలిస్ట్, కార్యకర్త,కాంతిలాల్ భూరియా (జ. 1950) – లోక్‌సభ ఎంపీ, గిరిజన హక్కుల కార్యకర్త, గిరిజన వ్యవహారాల మాజీ కేంద్ర క్యాబినెట్ మంత్రి, వ్యవసాయం & ఆహార మంత్రి, మధ్యప్రదేశ్‌కు చెందిన ప్రముఖ కాంగ్రెస్ నాయకుడు.

హరిశంకర్ బ్రహ్మ -భారత మాజీ ప్రధాన ఎన్నికల కమిషనర్, దశరథ్ దేబ్ – త్రిపుర మాజీ ముఖ్యమంత్రి మరియు CPIM రాజకీయ నాయకుడు.

మోహన్‌భాయ్ సంజీభాయ్ దేల్కర్ దాద్రా మరియు నగర్ హవేలీ నుండి భారతదేశ లోక్‌సభకు ఆరుసార్లు సభ్యుడు. గుజరాత్ యొక్క దక్షిణ భాగానికి చెందిన గిరిజన నాయకుడు, గిరిజన రాబిన్ హుడ్

కిషోర్ చంద్ర డియో (జ. 1947) …కిషోర్ చంద్ర డియో (జ. 1947) – లోక్‌సభ ఎంపీ, గిరిజన హక్కుల కార్యకర్త, గిరిజన వ్యవహారాలు, ఉక్కు & గనుల శాఖ మాజీ కేంద్ర క్యాబినెట్ మంత్రి, కురుపాం గిరిజన అధిపతి , ఆంధ్ర ప్రదేశ్‌కు చెందిన ప్రముఖ కాంగ్రెస్ నాయకుడు.

తులసి గౌడ – పర్యావరణవేత్త

సీకే జాను – సామాజిక కార్యకర్త

మహేంద్ర కర్మ – రాజకీయ నాయకుడు

సుశీల కెర్కెట్టా – భారతదేశ 14వ లోక్‌సభ సభ్యురాలు

గీతా కోడా – పార్లమెంటు సభ్యురాలు మరియు మాజీ ఎమ్మెల్యే

మధు కోడా (జ. 1971) – జార్ఖండ్ మాజీ ముఖ్యమంత్రి మరియు మాజీ పార్లమెంటు సభ్యుడు

లల్తాన్‌హావ్లా (జ. 1942) – రాజకీయ నాయకుడు

కరియా ముండా – మాజీ డిప్యూటీ స్పీకర్, 15వ లోక్‌సభ

తులసి ముండా – విద్యా కార్యకర్త

ద్రౌపది ముర్ము – భారతదేశ 15వ రాష్ట్రపతి

రాంవిచార్ నేతమ్ – రాజకీయ నాయకుడు

జువల్ ఓరం – రాజకీయ నాయకుడు

కార్తీక్ ఓరాన్ – రాజకీయ నాయకుడు

విన్సెంట్ పాల (జ. 1968) – లోక్ సభ ఎంపీ, మాజీ కేంద్ర జలవనరుల మంత్రి, కాంగ్రెస్ నాయకుడు.

కంజీభాయ్ పటేల్ (జ. 1936) – రాజకీయ నాయకుడు

రహీబాయి సోమ పోపెరే – పరిరక్షకుడు

నీఫియు రియో – రాజకీయ నాయకుడు

శిబు సోరెన్ – జార్ఖండ్ ఉద్యమ నాయకుడు, జార్ఖండ్ మూడవ ముఖ్యమంత్రి, పార్లమెంటు సభ్యుడు

సోని సోరి – రాజకీయ కార్యకర్త

జోరంతంగా – రాజకీయ నాయకుడు

శాంతు లార్మా – రాజకీయ నాయకుడు

కళ మరియు సాహిత్యం

Temsula Ao – కవి, రచయిత

తీజన్ బాయి – భారతీయ పాండవని ప్రదర్శనకారుడు

రూపనాథ్ బ్రహ్మ – కవి

మమంగ్ దై – జర్నలిస్ట్, రచయిత, మాజీ సివిల్ సర్వెంట్

అనుజ్ లుగున్ – భారతీయ బహు శాస్త్రజ్ఞుడు

రామ్ దయాళ్ ముండా – పండితుడు, కళాకారుడు, పద్మశ్రీ అవార్డు గ్రహీత

భజ్జు శ్యామ్ – కళాకారుడు

జంగర్ సింగ్ శ్యామ్ – కళాకారుడు, జంగర్ కలాం వ్యవస్థాపకుడు

వెంకట్ శ్యామ్ – ఆర్టిస్ట్

దుర్గా బాయి వ్యోమ్ – కళాకారిణి

పరిపాలన

GC ముర్ము – IAS

ఆర్మ్‌స్ట్రాంగ్ పామ్ – IAS

రాజీవ్ టాప్నో – IAS

క్రీడలు

విలువిద్య

లక్ష్మీరాణి మాఝీ – ఆర్చర్

లింబా రామ్ – ఆర్చర్

అథ్లెటిక్స్

తోనకల్ గోపి – మారథాన్

కవితా రౌత్ – అథ్లెట్

బాక్సింగ్

MC మేరీ కోమ్ – బాక్సర్

ఫుట్‌బాల్

తాలిమెరెన్ అవో – భారత ఫుట్‌బాల్ క్రీడాకారుడు

సంజయ్ బల్ముచు – ఫుట్‌బాల్ క్రీడాకారుడు

ప్రాంజల్ భూమిజ్ – భారత ఫుట్‌బాల్ క్రీడాకారుడు

బైచుంగ్ భూటియా – మాజీ కెప్టెన్, భారత ఫుట్‌బాల్ జట్టు

దుర్గా బోరో – ఫుట్‌బాల్ క్రీడాకారుడు

లాల్ మోహన్ హన్స్దా – ఫుట్‌బాల్ క్రీడాకారుడు

జేజే లాల్పెఖ్లువా – ఫుట్‌బాల్ క్రీడాకారుడు

మున్మున్ లుగున్ – ఫుట్‌బాల్ క్రీడాకారుడు

Shylo Malsawmtluanga – ఫుట్‌బాల్ క్రీడాకారుడు

లాల్రిండికా రాల్టే – ఫుట్‌బాల్ క్రీడాకారిణి

హాకీ

లాల్రెమ్సియామి – ఫార్వర్డ్, ఇండియన్ ఉమెన్స్ హాకీ

లాజరస్ బార్లా – హాకీ

డీప్ గ్రేస్ ఎక్కా – హాకీ

మైఖేల్ కిండో – మాజీ సభ్యుడు, భారత పురుషుల హాకీ జట్టు, అర్జున అవార్డు గ్రహీత

జ్యోతి సునీత కులు – మాజీ సభ్యురాలు, భారత మహిళల హాకీ జట్టు

బీరేంద్ర లక్రా – భారత హాకీ జట్టు

బిమల్ లక్రా – హాకీ

సునీతా లక్రా – భారత మహిళల హాకీ జట్టు

లిలిమా మింజ్ – హాకీ

జైపాల్ సింగ్ ముండా-మాజీ కెప్టెన్, భారత జాతీయ హాకీ జట్టు, ఆదివాసీ కార్యకర్త.

నిక్కీ ప్రధాన్ – హాకీ

అమిత్ రోహిదాస్ – హాకీ

మసిరా సురిన్ – భారత మహిళల హాకీ జట్టు

నమితా టోప్పో – హాకీ

సలీమా టెటే – భారత మహిళల హాకీ జట్టు

సుమ్రాయ్ టెటే – హాకీ, ధ్యాన్ చంద్ అవార్డు విజేత

దిలీప్ టిర్కీ – మాజీ కెప్టెన్, భారత హాకీ జట్టు

ఇగ్నేస్ టిర్కీ – హాకీ

ప్రబోధ్ టిర్కీ – హాకీ

మనోహర్ టాప్నో – హాకీ

విలియం క్సాల్కో – హాకీ

పర్వతారోహణ

మాలావత్ పూర్ణ – పర్వతారోహకుడు

క్రికెట్

జోగేశ్వర్ భూమిజ్

సైనిక

రాణి దుర్గావతి – గోండ్ రాణి

ఆల్బర్ట్ ఎక్కా – పరమ వీర చక్ర, 1971 ఇండో-పాకిస్తానీ యుద్ధం

నుదురామ్ సోరెన్ – వీర్ చక్ర, 2020–2021 చైనా-భారత్ వాగ్వివాదాలు

సంగ్రామ్ షా

ఇతరులు

తిరుమంగై ఆళ్వార్

భీమా భోయ్

బోవా సీనియర్

కాళీచరణ్ బ్రహ్మ

హైపూ జాడోనాంగ్

Shürhozelie Liezietsu

గంభీర్ సింగ్ మురా

కన్నప్ప నాయనార్

అంగామి జాపు ఫిజో

శబరి

నీలీఝు ఉసౌ

వాల్మీకి – రామాయణ స్వరకర్త

మోహన్ భాయ్ సంజీభాయ్ డెల్కర్ -గిరిజన నాయకుడు

ఇంకా ఇంత జరిగినా ఆదివాసీలకు అన్యాయాలు జరుగుతూనే ఉన్నాయి. భూముల కోసం పోరాడుతూనే ఉన్నారు. ప్రభుత్వాలు ఓట్ల కోసం తప్ప వారికి కావాల్సిన కనీస అవసరాలు మాత్రం అందించలేకపోతున్నాయి.విద్య,ఆరోగ్యం,నివాసం అందించలేక పోవడం బాధాకరం.ఇన్నేళ్ళు అయినా ఆదివాసీలు ఇంకా అమాయకత్వంతో ఉన్నారు.కొంతమంది పోరాటాలు చేసినా వారిని అనిచివేతకు గురి చేస్తున్నారు.తప్ప ఉద్యోగాలు ఇచ్చి ప్రోత్సాహం అందించడం లేదు.వారి భూములను లాక్కొని జైళ్లలో వేస్తున్నారు,భయపడిన వారు ఏమి అడగలేక ఉన్నదాంతో కష్టాలు పడుతూనే ఉన్నారు.

ఇవండీ ఆదివాసీల జీవిత చరిత్ర,వారి విధి విధానాలు,మతం,భాష,సంప్రదాయాలు